streetart5

spiegeling in het zwart en wit

het verleden

met zijn monsters

die niet komen

op de tijden als ik ze niet verwacht

vangen soms zomaar mijn gedachten

waarin ik verstrikt rondkijk

naar de spiegelingen

in het zwart en wit

van de verdwenen tijd

langzaam danst hij

in de stilte van de tijd

staat hij daar

met een glimlach op zijn gezicht

hij danst door de kamer

alsof ze bij hem is

hij lacht

hij huilt

omdat hij beseft

dat zij nooit meer bij hem kan zijn

maar met haar dansen

in zijn verbeelding

kan hij zo vaak

hij wil

achter gelaten hoop

geschreven woorden

die soms meer zeggen

dan alleen maar dat je bent

dat je gezien word

geschreven woorden

geven soms hoop

in de dagen waarin

je jezelf

verloren voelt

omdat iemand

net dat zegt

wat jou op de been houd

in de wereld waar je onderdeel van bent

rozen van de herinnering

langzaam vallen de blaadjes

aan de herinnering

van lang gelden

op hun plaats

vullen ze de

achtergebleven gedachten

met zachtheid

van het heden

waarin de oplossingen

die toen zo gewoon leken

ineens een daad

van overleven waren

dwalen door onbekende plekken

terwijl ik wandel

door onbekende plekken

mijn fototoestel

in de hand

om alles wat ik zie

vast te leggen

voor mezelf

voor de toekomst

lijkt het alsof ik niets zie

maar ik zie teveel

om op te slaan in mijn hoofd

om zo de herinneringen vast te kunnen houden

voor als ik ooit

alles bijna vergeten ben

kleine strelingen

heel zacht aanraken

in de wanhoop

van de tijd

de liefde die

ik elke dag voel

als ik je even aanraak

als ik maar even

jou zie

heel even maar

die kleine streling

zodat ik weet

dat wij

er nog zijn

ze verloor haar tanden

lopend over straat

haar nieuwe tanden straalden

iedereen tegemoet

totdat ze moest niezen

ze nieste zo hard

dat haar tanden

uit haar mond vlogen

die ze zo maar

in het gezicht

van een voorbijganger schoot

waarop ze alleen maar zei

sorry die tanden

zijn niet van mij

wegens de schaamte

dat iemand zou denken

dat haar tanden niet echt zouden zijn

omarmen van de liefde

de armen van de wet

die zijn geschreven

door mensen die

soms niet beseffen

dat hun woorden

als wapens worden gebruikt

in de tijd van angst

voor liefdes die zijn

omdat men niet meer

in de duisternis hoeft te laten zien

dat ze echt verliefd

op elkaar zijn

mijn stem zal niet zwijgen

al mag ik niet meer denken

mijn naam niet meer weten

omdat ik een nummer ben geworden

al mag ik niet meer beseffen

dat ik geen mens meer ben

dat ik ben veranderd in een ding

die men kan dwingen te doen

wat ik niet wil

dan nog zal ik niet zwijgen

zing ik het hoogste lied

door de muziek die in mijn hart zing

omarm me

dwalen

in het leven

waarin ik de adem

van de tijd

me voel omarmen

de dingen die ik  zag

die ik heb geleerd

maakt dat ik in het leven

steeds vaker besef

hoe kostbaar

het leven is