streetart8
alles wat hij vroeg
in zijn laatste minuten
van het leven
vroeg hij me om hem vast te houden
hij die mij het liefste was
sloot ik in mijn armen
in mijn hart
nadat ik hem weer had gevonden
in de vele zoektochten
naar hem op de straat
mijn zoon die het leven
niet meer aankon
die niet paste in de hokjes van het fatsoen
hield ik tegen me aangedrukt
om hem vredig te laten gaan slapen
na een eindeloze vlucht
nu slaapt hij
na de eindeloze gesprekken
over het leven
wat het leven te geven heeft
het onbegrip
van mijn zoon over de wereld
die zo gemeen is
de wanhoop door de opmerkingen
die hij krijgt
over zijn twee vaders
maakt hem soms zo klein
dat we hem zachtjes naar bed brengen
hem in slaap zingen
zodat hij even dat kan vergeten
wat hem zoveel pijn doet in het leven
hand tegen hand
onze handen
tegen elkaar gelegd
om zo elkaar te blijven voelen
al is het einde van ons samen
niet ver weg
we weten beiden
dat het beter is
dat we elkaar los laten
elkaar laten gaan
omdat de liefde
niet meer geeft
wat we beiden willen
in ons bestaan
het boek sloot
stille momenten
nog even maar samen
handen die nog elkaar vasthouden
totdat de laatste adem
zijn weg gaat
het boek is gesloten
dat jij schreef tijdens jou leven
ons boek bleek ook te gesloten
zonder dat ik dat heb beseft
totdat ik begreep
dat ik vanaf nu in mijn boek
altijd over jou in de
verleden tijd schreef
dansend in de nacht
langzame bewegingen
mijn voeten raken nog nauwelijks
de vloer aan
voorzichtig aarzelend
ga ik de nacht in
als de dansende maan
onzeker beweeg ik op het ritme
van de sterren
verdwijn ik in de mist van het verlangen
waarin ik met jou
de nacht op onze eigen ritme
door brengen zal
zwaaien totdat het over gaat
lachen
totdat jij de hoek
om bent
zwaaien totdat ik je niet meer
zien kan
dan pas huilen
omdat dit afscheid voor altijd was
dan pas weer naar binnen gaan
in het huis wat nu nog
alleen mijn thuis zal zijn
omdat jouw jas
nooit meer
naast de mijne
zal zijn
als ik in jouw armen vlucht
lief soms
is mijn nacht zo donker
dat ik geen uitweg meer zie
naar het licht
reik ik met mijn handen
naar de sterren die niet
te pakken zijn
zoek ik in de nacht
jouw ogen
zoek ik naar jouw lach
om dan in jouw armen te vluchten
omdat ik even
schuilen wil
de eenzame boodschapper
tekens
van woorden
die geen waarde hebben
die niet staan beschreven
in de momenten van de dag
van het uur dat ik ontwaak
de eenzame boodschapper
die nog steeds
zijn eigen taal spreekt
die het laat zijn
zoals het moet zijn
getekend gezicht van mijn herinnering
vage beelden
van jou
die in mijn leven was
waarvan ik meer heb gehouden
dan van mezelf
vastgehouden gedachten
aan de tijd van vandaag
verloren momenten
van heel even
laten komen
zonder dat ik je nog zien kan
vervaagde herinneringen
aan de tijd van jou en mij
boos
struikelend over zijn woorden
staat hij voor mij
de lief die ik soms liever heb
dan mezelf
omdat ik dingen deed voor hem
die hij niet begreep
zijn onvermogen
om me te vertellen dat wat hij
zeggen wil
laat zijn onmacht zien
door de liefde die hij voelt
waarin dit onbegrip
niet past omdat hij weet
dat ik alleen maar hem wil
Hits: 48