streetart9

schreeuwen van onvermogen

klauwende handen

die geen wanden meer raken

onmogelijke woorden

die niet meer spreken

zonder te kunnen horen

luisterende oren

die niets horen

door de stilte van

het geweld van geluid

jou missen met elke vezel

in mijn lijf

omdat jij niet meer bij mij

kan zijn

door de keus die jij hebt gemaakt

om niet meer in het leven te zijn

marionet van verlangen

gebonden aan de touwtjes

van het verlangen

van het vechten tegen de tijd

vastraken in het verlangen

van de momenten van willen gaan

maar niet los kunnen komen

uit het verlangen voor altijd

kijk ik naar de wereld

waar ik geen deel

van uit maak

omdat jij met jouw liefde

een marionet

van verlangen  van mij

hebt gemaakt

laat mijn masker vallen

niets meer te verbergen

niets meer te zeggen

over de tijd

die is geweest

geen woorden meer

om te zeggen

wie ik dacht te zijn geweest

gewoon open als ik ben

voor jou staan

in al mijn kwetsbaarheid

om zo mijn masker te laten vallen

om te laten zien dat

ik echt  ben

jij was er

verslagen in het leven

mijn tranen te hoog

mijn hart klopte te snel

omdat ik het niet

bevatten kon

dat wat er gebeurde

terwijl ik naar

jou toe ga

hoor ik je al boven roepen

kom maar gauw

om mij met open armen

op te vangen

te troosten

omdat ik bij jou

thuiskomen zou

ik heb hem niet gezien

huilend stond ze daar

bij de kist van haar overleden broer

ze raakt zachtjes zijn haren aan

zei liefdevol slaap zacht

samen terug naar de aula

waar de dienst gehouden werd

waarop ze ineens zei

ik hem niet gezien

mijn broer

weet jij waar hij

nu kan zijn

ze zit te kijken

in haar rolstoel

staan we te wachten

in de rij

totdat ze ook even bij haar overleden broer

kan zijn

langzaam duw ik haar naar de kist

waarop ze zegt als ze hem ziet liggen

deze man ken ik niet

als ik zeg het is je broer

zegt ze heel verbaasd

dat kan niet

die is pas 7 jaar

zonder tranen

afscheid nemen

zonder tranen

die mijn ogen vullen

los laten

omdat het vasthouden

niet langer gaat

vooruit kijken

omdat achterom kijken niet meer lukt

wetende dat deze keus

de beste is

om zelf sterker te worden

om zo de regenboog

achter mijn tranen

te kunnen zien

weg naar het hart

als Cupido

zijn pijlen heeft verloren

in het gevecht om een

bijna bewoond hart

raak ik altijd

wat van slag

totdat ik ineens

de richting aangegeven

zie staan

die ik moet volgen

om toch

in dat hart van verlangen

te komen staan