texel3

als je moeder niet meer je moeder is

verdreven naar de mist

mijn moeder

die de tijd niet meer beleeft

die zit te staren

in de verte

waar voor ons niets te zien is

raakt me zo diep

dat het lijkt dat mijn moeder

niet meer mijn moeder is

terwijl ze altijd

mijn moeder zal  blijven

waar ze ook in haar wereld

verdwaald is

de laatste uren

handen verstrengeld

de minutenwals van de tijd

die met zijn eeuwig ritme

de tijd van tranen

steeds dichterbij brengt

die me steeds

laat weten

dat de laatste uren van ons samen

steeds korter gaan worden

omdat jij

op je laatste

reis gaat

alles wat we hebben

geen woorden voor te vinden

het overweldigende gevoel

van houden van

van onvoorwaardelijk

van iemand houden

zonder dat je beseft

dat al het andere houden van

niets blijkt te zijn

gewoon omdat hij

in ons leven kwam

dat hij voor ons

gekozen heeft

om bij ons te zijn

het breien is gestaakt

haar rust was haar breiwerk

totdat ze het niet meer begreep

ze keek radeloos naar de naalden

het wol

haar handen

ze was de draad volkomen kwijt

van wat ze moest

net als in haar wereld van de mist

verloor ze de grip

op haar breiwerk

van het leven die ze had volbracht

eenzaamheid op de top

op mijn eigen gekozen eiland

staar ik over het water

van het leven

zie de gebeurtenissen

van toen

van wat is geweest

zie de rimpelingen

van wat komen gaat

terwijl ik in alle eenzaamheid

sta op de top van mijn bestaan

in de kalmte van de rust

dobberen op de stilte

van de tijd

niet meer denken

niet meer vragen over hoe en wat

gewoon in de kalmte van de rust

verder drijven op

de adem van de tijd

dat het leven

je elke dag

weer geeft

de brug naar jou

de hoeveel tranen

die ik heb laten vallen

zorgen voor een overstroming

waarin ik bijna verdrink

ik kan niet meer bij je komen

over de brug

naar jouw hart

ik kijk door mijn betraande ogen

naar jou die

daar staat te glimlachen

omdat jij voorgoed

naar die ander gaat

ik proef nog steeds de smaak van jouw tranen

de verloren tranen

van het verlies

het loslaten van wat was

de tranen die nog steeds

uit mijn ogen komen

wegens het onbegrip

waarom jij eerder dan ik moest gaan

de tranen die je huilde

toen we het hoorden

maakt dat ik nog steeds

de smaak van jouw tranen  proef