tranen1c

als we samen komen
de momenten van gevoel
waarin we samen verdrinken
in de hartstocht
van het verlangen
naar elkaar
verdwijnt langzaam
in de nacht
als we samen slapen
wetende dat
jij morgen op mij wachten zal

nu we de rimpels tellen
ach de jaren
gleden voorbij
zonder dat we het zagen
soms keek ik naar jou
keek jij naar mij
zeiden we laten we onze zegeningen tellen
omdat we samen zo gelukkig zijn
hand in hand over straat
was wat lastig in de wereld
waarin wij leven
nu tellen we naast onze zegeningen
onze rimpels
die de jaarringen zijn
van de tijd

barsten in het sprookje
barsten in het sprookje
dat we elkaar beloofden
toen we elkaar zagen
we samen besloten
om ervoor te gaan
totdat de tijd
het anders zag
de tijd ons
uit elkaar dreef
door het verlangen naar
een andere werkelijkheid
van een andere tijd

onderweg naar ergens heen
dwalen door het leven
de bergen en de dalen
zoals men dat noemt
kom ik soms zomaar jou tegen
in de stilte van mijn hart
praat ik even met je
over hoe het met me gaat
dat ik het toch goed doe
zoals ik het doe
al is het gemis er altijd
nu ik weet dat jij
nooit meer thuis op mij wachten zal

het verdwijnt langzaam
de magie
die we beiden ervaren
in ons samenzijn
het is onwezenlijk
hoe we elkaar tot ongekende hoogten brengen
zonder iets te zeggen
zonder nog te beseffen
van tijd en afstand
totdat de magie
langzaam verdwijnt
omdat jij
me begint te claimen
me zegt dat ik van jou ben

als de wind op een late avond
stille adem
geen woorden
geen geluid
hand in hand
kijken naar de vallende nacht
stil zijn
genieten van het samen zijn
om langzaam jou te laten gaan
naar daar waar je het liefst wil zijn
je laatste avond als de wind op een late avond
brengt jou de rust
waar je zo naar hebt verlangd

ze is dan even gelukkig
aangekomen bij het tehuis
waar ze nu woont
omdat het niet meer ging
dat ze alleen woonde
zie ik haar staan
met haar armen zwaaien
ze dirigeert een koor
ze laat ze zingen
wat ze horen wil
ze is dan even gelukkig
even is ze weer even hier

geen spijt van wat ik heb gedaan
de gaten in mijn hart
die ontstaan zijn
door mijn eigen onhandigheid
in de liefde
de angst om gebonden te zijn
voor altijd aan iemand
maakte me bang
dat ik soms de echte liefde
maar verbrak uit angst
mezelf niet meer te zijn
ik heb geen spijt van wat ik heb gedaan
ik ben blij dat mijn leven
ging zoals ik zelf wilde
dat het zou gaan

omdat het goed is
laatste uren
praten met elkaar
jij ademt nog traag
je pakt me vast
zegt tegen mij
dat het goed is tussen ons
dat je er vrede mee hebt
dat je mag gaan
ik streel je natte haren
zeg dan ga maar
ik kan het leven
zonder jou nu weer aan

gevangen in het verlangen
als een gevangen vogel
in een kooi
voel ik me met jou
je verlangen naar mij
is zo groot
dat je me vastzet
in mijn leven
laat je me niet vrij
omdat je bang bent
dat als je me vrij laat
ik nooit meer
bij je terugkomen zal

verlaten vlakte van mijn hart
de droge tranen
van het verlies
die ik voel
nu ik jou heb moeten laten gaan
maakt dat ik
huil om de verlaten vlakte
in mijn hart
waar ooit jouw
huis heeft gestaan