trein1

afscheid voor altijd

laatste kussen

op het randje van

elkaar verliezen

zonder het te weten

zeggen ik zie je straks

de belofte van altijd

bleek niet waar te mogen zijn

ons afscheid voor even

bleek voor altijd te zijn


ontsnapt uit de hokjesgeest

mijn gevecht

tegen dat wat men verwacht

wat men van mij wil

is eindeloos gestreden

de hokjes die ik dacht te verlaten

bleken slechts

nieuwe hokjes te maken

ik vocht om ieder hokje

te verlaten

totdat ik ontdekte

dat ik daardoor juist

ook weer in een hokje

terecht kwam


ongesproken woorden

zwijgende gedachten

van de woorden

die geen letters vonden

om de dingen die gezegd

zouden moeten worden

niet meer te horen

onbesproken woorden

van de dingen

die men niet meer zegt

om zo te voorkomen

dat de liefde eindigt

in een onbeslist gevecht


omdat je dacht gelukkig te zijn

beiden wisten we het al

van het begin van ons samen

dat de dag dat jij zou gaan

ooit komen zou

het loslaten van onze dromen

om samen te beslissen

over het leven zonder elkaar

brak ons beider harten

totdat ik hoorde dat jij

meer dan ongelukkig was

de liefde die je bij mij had weggelokt

bleek niet de liefde te zijn

die jou gelukkig maakt


als ik er soms niet ben

de dagen zijn niet altijd

even licht in jouw leven

daar weet ik alles van

wees niet boos als ik

er soms niet kan zijn

als ik soms zomaar verdwaald

in mijn eigen leven

niet even bij jou kan zijn

ook als ik er soms niet ben

ben je in mijn gedachten

zonder dat je het weet

ben jij het waar ik het liefste ben


achtergelaten tekenen van liefde

tranen die vloeiden

om een verloren leven

dat niet in vrijheid kon blijven

de vlucht genomen

zonder het doel te bereiken

achtergelaten gezichten

die een verhaal vertellen

over hen die de vrijheid niet konden

omarmen

gevangen beelden van

wat ooit is geweest


gedachteloos dromen

reizend door de dagen van de tijd

vervaag ik soms mijn dromen

vergeet ik er nog te zijn

verlaat ik het hier en nu

om in gedachten

weer even jou aan te raken

die er niet meer kan zijn

droom ik gedachteloos over

de uren die we samen waren

gevangen in onze tijd


de geur van onze passie

verstrengeld in elkaars leven

raken we elkaar

dagelijks even aan

zijn we verbonden

met de geuren van verlangen

waarin we gevangen zijn

onze liefde dat niet blijkt te stoppen

dat voor altijd

met elkaar verweven blijkt te zijn

door de passie die

we altijd weer vinden

in het samen zijn


omdat zij het ook niet wisten

gevangen jongens

in het beeld

dat ze het spel spelen

van de race tegen de tijd

zonder dat ze het wisten

dat ze werden getraind

om later mensen op te jagen

die niet mochten zijn

die werden vernietigd

in kampen waarvan men

hoopte dat ze niet

echt zouden zijn


als het maar weer fris is

de was uitgehangen

in de tijd

om zo mijn gedachten

van vroeger

eens goed te laten luchten

om zo maar eens te kijken

naar de dagen van nu

om met een frisse blik

de wereld te benaderen

omdat mijn gedachten

soms zo verstoft blijken

te zijn

Hits: 75