trein2
langzaam dooft het licht
handen vasthouden
om het loslaten niet
te fysiek te maken
zacht praten
stille woorden van berusting
aandachtig luisteren
naar de laatste adem
die bijna komt
de ogen geopend
waarin het licht langzaam dooft
aanraken van wat niet meer kan zijn
mijn hand losmaken uit waarin
mijn dierbare niet meer is
nog maar 30 jaar dus
opgevangen gesprek
tussen twee vrienden
waarin de ene zegt
dat de gemiddelde leeftijd
waarop een man sterft 82 is
waarop de ander zegt
ik hoef dus nog maar 30 jaar
dat ene zinnetje spookt al
dagen door mijn hoofd
omdat ik niet kan geloven
dat iemand zo verlangt
naar de dood
laatste keer
samen nog even
op de valreep van ons samen zijn
even nog wat zeggen
drinken op wat was
dan afscheid nemen
omdat we niet meer samen konden zijn
kijkend naar jouw verdwijnende lichaam
dat nog even omkijkt
dan nog even zwaaien
voordat je voorgoed
uit mijn leven verdwijnt
vervlogen dagen
wachtend op wat er komen gaat
staar ik naar het onbekende
van het verlangen
de dagen die niet gevuld zijn
met de gedachten aan jou
die in mijn hart
behoort te zijn
vervlieg ik langzaam
in de tijd
verdwijn ik in vervlogen dagen
van spijt
als we afscheid moeten nemen
de tijd kent zijn houdbaarheid
langzaam verdwijnen we in de tijd
laten we onze sporen achter
voor hen die het willen zien
laten we woorden spelen
in de wind
laten we onze liefde zijn
verbinden we ons
om uiteindelijk afscheid te nemen
van elkaar
om naar een andere wereld
te gaan
omdat men het niet accepteert
hand in hand
kunnen wij al niet meer lopen
men vind dat vreemd
de woorden die ons moeten raken
raken ons allang niet meer
onze liefde kan er tegen
toch weten we dat het niet mag
jij en ik
verbonden door de liefde
voor altijd
die voor zoveel mensen
niet acceptabel blijkt
te zijn
gevangen luchtledige
zweven in de
dagen van de herfst van mijn leven
bevind ik me soms
boven afstand en tijd
om te kijken naar dat wat was
raak ik verstrikt in
luchtbellen van mijn verdwenen dromen
zie ik mezelf soms staan
met mijn armen open
om het leven te omarmen
om weer even dichtbij
mijn eigen gevoel
te zijn
als het donker wordt
jouw dag doet langzaam
zijn lichtjes uit
verdreven word langzaam
het licht uit jouw leven
langzaam besef ik
dat het de nacht is die jou aanraakt
nog even maar dan zal het donker zijn
deze nacht heb ik
bij jou gewaakt
om jou toe te staan
om voorgoed
weg te gaan
dansend in de nacht
langzame bewegingen
mijn voeten raken nog nauwelijks
de vloer aan
voorzichtig aarzelend
ga ik de nacht in
als de dansende maan
onzeker beweeg ik op het ritme
van de sterren
verdwijn ik in de mist van het verlangen
waarin ik met jou
de nacht op onze eigen ritme
door brengen zal
mijn muur van steen
teder haast
breekt mijn muur zich af
komt de openheid
weer aan het licht
zie ik de brokstukken van
verharding
week worden
zie ik de eerste stukken groen
weer ontstaan
zie ik dat ik ineens
weer volop open
in het leven kan staan
Hits: 65