turijn1

hoe heet die man

bij mijn moeder

op bezoek

samen praten we wat

over van alles

totdat ze me ineens vraagt

hoe heet die man ook alweer

terwijl ik haar aankijk

met de vraagtekens in mijn ogen

zegt ze die man

die altijd hier om mij heen is

ik besef ineens

dat ze inmiddels

naar het land van de mist

onderweg is gegaan

nu ze mijn vader niet meer herkent

als alles niets is

verborgen

verlangens

naar dat wat niet meer is

wat niet meer komen gaat

de tijd die zijn wonden

langzamer heelt

van lang geleden

het dragen van verlies

van die meer waren

dan welke ander dan ook

uit alles blijkt

dat alles niets is

als jij voorgoed

bent weggegaan

dat ene aandenken

verstopt in de

geheime hoekjes

van mijn gedachten

van mijn hart

kijk ik soms heel even

om het hoekje

om te kijken

of je er nog bent

mijn liefste van lang geleden

die ik moest laten gaan

omdat onze liefde

in die tijd

nog niet mocht bestaan

vluchten voor het bekende

benauwde momenten

van nu

waarin ik gevangen raak

in het web

dat jij steeds strakker

om mij heen maakt

worstel ik me los

om weg te gaan

naar het onbekende

om zo verlost van

jouw beklemmende liefde

vrij adem te gaan halen

op een plek

waar ik niet meer

gevangen zal zijn

zacht aanraken

de achtergelaten bril

die gewoon maar ligt

te liggen

voor niemand belangrijk

maar voor mij meer is

dan alleen maar een bril

hij is door jou gedragen

die mij zo dierbaar was

die zijn ogen sloot

in een onbewaakt moment

waarin ik je voorgoed verloor

als ik die bril even

zachtjes aan raak

lijkt het alsof

jij weer  even bij mij kan zijn

ik rouw om jou

soms zomaar

overvalt me een

onbegrensde woede

omdat ik

zie wat anderen wel krijgen

wat ik niet heb kunnen krijgen

ben ik soms zo boos

dat zij wel en ik niet

dat heb mogen doen

totdat ik besef

dat ik rouw omdat

ik mijn liefde voor jou niet meer

met jou delen kan

dat mijn liefde voor jou

nergens meer heen kan

mijn liefde is oprecht

verdronken in jouw ogen

die zo vol trouw stonden

als de trouwe ogen

van mijn teddybeer

die elke nacht

nog bij mij slaapt

als jij niet bij mij kan zijn

in mijn gedachten

omarm ik jou

met al mijn liefde

totdat we weer samen zullen zijn

tot het moment

waarop ik besefte

dat jouw woorden

niet alleen

tegen mij werden gezegd

nooit meer je stem horen

het is niet

dat ik je lichaam niet mis

het is niet

dat ik je thuiskomst mis

het is niet

dat ik het mis

dat je bij mij bent

me weer even vastpak

gewoon er even bent

het is eenvoudig

dat ik je stem nooit meer zal horen

die zegt

dat ik voor jou

de allermooiste ben

dan ben je ineens weer heel ver weg

zomaar ineens

kan het me aanvliegen

twee mensen die op een bankje zitten

met achter hun twee harten

ik kijk er naar

merk dat ik boos begin te worden

omdat ik dan ineens jou zo mis

ik zou ook zo graag met jou

daar zitten stralen

omdat wij

nog bij elkaar zijn