utrechtpad1

je niet gezien in de dagen

de dagen

die te donker waren

omdat ik haar verloor

die mij groot heeft gebracht

die mij heeft geleerd

wat liefde geven is

waren zo donker

dat ik zo verlangde

naar jouw armen

om er in te liggen

dat ik je niet heb gezien

doordat het verlangen

werd overspoelt

door het gemis

nu ik gebonden ben

verstrikt

in het verlangen

om bij jou te zijn

om je te omarmen

in de stilte van de avond

nu ik weet dat je

nooit voor mij zal kiezen

dat je kiest

voor waar je nu  bent

ondanks dat je weet

dat je bij mij

gelukkiger bent

dagen van het moment

verdwaald

in mijn gedachten

van het moment

van het weten

dat ik aan de vooravond sta

van de belofte

van de liefde

die me had verlaten

die terug komt

omdat het

leven zonder mij

niet gaat zoals hij verwacht had

dubbel afgesloten

achter gelaten

achter dubbel gesloten sloten

zonder de troost

van de woorden

dat je er zal zijn

oorverdovende stilte

in de uren van vertrek

waarin ik je soms vraag

om me los te laten

om vrij te mogen zijn

er zijn geen leugens

de barstjes die ontstaan

in de stilte van de tijd

waarin de gesproken woorden

geen leugens zijn

al staan ze vol

met onwaarheden

doordat jij het anders

hebt ervaren

door jouw ogen

met daarin de pijn van het verleden

maakt het zo moeilijk

om voor altijd bij jou te willen zijn

teveel kronkels in jouw leven

zoveel kronkels in jouw leven

zonder dat je het begrijpen zal

geen woorden die je spreken zal

zonder te zeggen

dat het zo zal zijn

de diepe dalen

de grote bergen

die je hebt beklommen

maakt dat je zo vaak

wantrouwend naar

mij toe bent

overwinnen van het verleden

er zijn soms momenten

dat ik je verlangen zie

naar de drank

die je zo dierbaar was

waardoor je jezelf

verloor in de werkelijkheid

de dagen dat je vecht

pak ik jouw hand vast

kijk je aan

zeg dan alleen maar

dit kunnen we samen aan

samen zullen we het verleden overwinnen

door de liefde die tussen ons is ontstaan

de laatste ademteug

de laatste momenten

van haar leven

we hadden beiden een hand vast

zaten naar haar te kijken

onze moeder

die langzaam het leven

los moest laten

ineens nam ze

een enorme hap lucht

waarop ze

haar laatste adem uitblies

ze liet ons los terwijl

wij haar nog even vast wilden houden

om bij haar te zijn

wankel evenwicht

late avond

mijn broer die belt

zegt dat het niet goed

gaat met mijn moeder

dat ze is gevallen

dat ze een kleine beroerte heeft gehad

de donkere nacht

van afwachten wat er komen gaat

wat er speelt

hoe het gaat

totdat het bericht komt

dat het goed gaat naar omstandigheden

dat ze het halen gaat

in de klamme avond van de tijd

in alle rust

niet nadenken

niets zeggen

zwijgen

in de stilte van de nacht

langzaam bewegen

om de ritme

van de avond

om uit te rusten

in de tijd