valencia1

ik wilde gewoon dat ze nog even bleef

de laatste momenten

aan haar bed

haar hand in mijn hand

haar rustige ademhaling

in de stilte van de nacht

haar voelen

haar warmte nog kunnen vasthouden

totdat ze ineens stil is

niets meer zegt

niet meer ademt

breken de tranen door

omdat ik nog zo graag wilde

dat ze nog even bleef

nog heel even mijn

moeder is die ze altijd is geweest

verdwenen kindertijd

duizenden woorden

zijn al gesproken

over de jaren van mijn kind zijn

waarin soms niet alles

zo bleek te zijn

als ik als kind heb gezien

heb ervaren

door de ervaringen in het leven

zie ik soms ineens

wat scheurtjes

die toen ik kind was

er niet waren geweest

de stilte raakt me aan

geen geluid

niet gestoord

door de klanken

van wat dan ook

zit ik stil te staren

naar de stilte

die me zachtjes aanraakt

die me gewoon laat zijn

wie ik  blijk te zijn

het deed geen pijn meer

na de zoveelste ruzie

vertrok ik met mijn koffers

in mijn hand

de tranen die vroeger kwamen

waren ineens voorbij

was de tijd van jou en mij

voor mij niet meer

het belangrijkste

waar ik voor ging

was het juist de vrijheid

die me riep

waar ik op weg naar mijn bevrijding

jij dooft mijn vlammen

de vlammen die mij

steeds doen ontbranden

als ik me weer eens brand

aan dat wat ik niet moet doen

weet je altijd te doven

door gewoon jezelf te zijn

de liefde die je me geeft

houd me veilig in het leven

dat is de reden

dat ik altijd weer

bij jou terug kom

om mijn vlammen te doven

zodat ik weer veilig ben

ze stond op de uitkijk

de tranen van mijn onvermogen

waarin ik mezelf niet

meer terug vinden kon

deden me beseffen

dat ik even niet meer wilde

dat ik gewoon even

in de armen van mijn  moeder

wilde zijn

ze stond al op de uitkijk

alsof ze wist

dat ik komen zou

zodat ze me in haar

armen sluiten zou

ze redde haar kind

ondanks dat ze niet kon zwemmen

had ze geen keus

ze vocht voor haar kind

tegen het water in het leven

dat hij maar

overleven zou

in de nooit ophoudende storm

van het leven

ze vocht voor hem

om ham te redden

hem te leren zwemmen

zodat hij zonder haar

ook verder kon leven

je slaapt de slaap van de onschuld

gesloten ogen

niet meer reageren

in je adem de rust

die ik niet begrijpen kan

heftige gesprekken

in de late avond

waarin je me vertelde

dat je weg ging voor altijd

daarna viel je in slaap

als een onschuldig kind

die zich van kwaad bewust is

terwijl mijn wereld ineens

niet meer heel is

je had me nodig

een gemaakte keus

over dat ik niet meer

veder wilde stelde ik uit

omdat ik wist

dat als ik ging

jij niet meer verder ging

in het leven

dat kon ik niet verdragen

dus bleef ik

omdat je me nodig had

tot het moment

dat de pijn die je me deed

te heftig was

besloot ik

om weg te gaan op weg naar mijn eigen leven

even nog in jouw armen

even nog

gewoon heel even nog

in jouw armen

die al niet meer warm zijn

toch nog even jou aanraken

nog even voelen dat jij het bent

voordat de kist dichtgaat

ik jou voorgoed

niet meer aanraken kan