valencia5

vluchtig weerzien

stil staan

in gedachten

aan wie jij voor me

bent geweest

raakt een vlinder

even mijn adem aan

besef ik dat je

weer even bij mij

langs bent geweest

om te zien of het goed

met me gaat

de geheelde kringloop

de verloren hoop

dat het zich zou herstellen

de kringloop

van het leven

om ons heen

blijkt ineens

een wonderbaarlijk proces

te ondergaan

ineens blijkt iedereen

weer hetzelfde te zijn

omdat de kringloop van het leven

zich zelf heeft geheeld

voor ons bestaan

nu hij niet meer is

schuldgevoel

omdat ik niet altijd

bij hem kon zijn

terwijl hij gevangen

in zijn eigen mist

ineens niet meer

de weg naar nu wist

wetende dat hij nooit

besefte dat ik er was

ging ik niet zo vaak meer

naar mijn vader

terwijl hij er nu niet meer is

ik hem dagelijks mis

schreeuwen uit onmacht

woedend slaat hij met de deur

onredelijk vindt hij het

hij begrijpt niet hoe het

spel dat leven heet

moet worden gespeeld

dat hij het steeds verpest

hij weet niet hoe het anders moet

hij begrijpt niet wat de regels zijn

onmacht over het leven

dat hij niet begrijpt

ziet hij alles  een aanval

op zijn hele zijn

ongrijpbaar veraf

mijn handen

verwond van het proberen

jou aan te raken

die zo ongrijpbaar veraf is

die niet dichterbij komt

uit de angst

dat ik je raken zal

lik ik mijn wonden

om niet meer te vechten

jou maar te laten gaan

mijn hart stroomt over

onbevangen

treed ik jou tegemoet

die zo mijn leven

binnenkomt

zonder wat te zeggen

zonder iets te doen

gewoon zoals je bent

kijk je me aan

ik heb geen idee wat je doet

maar mijn hart stroomt over

van geluk

omdat jij hetzelfde

voor mij voelt

als langzaam het licht naderbij komt

mijn hoofd vol

met allerlei gedachten

waarin ik verdwaald ben

die ik niet kan vastpakken

omdat ik ze niet meer herken

in de donkere chaos van het bestaan

de keuzes die ik heb gemaakt

die ik maak

doen me steeds beseffen

of ik wel zeker ben

dat dit is

wat ik werkelijke wil

het leven spoelde mijn tranen weg

mijn tranen

wilden maar niet drogen

door het leed

dat ik mezelf aandeed

ik keek in de ogen van de tijd

met alleen het verdriet

dat niet weg ging

totdat het leven

me bij de hand nam

me mee zoog

in het leven

waardoor mijn tranen

van het verleden

voorgoed zijn verdwenen

mijn lied klinkt overal

lopen

door de steden

door de bossen

of waar ik ook ben

altijd zit er een lied in mij

waarop ik dans

in mijn leven

het ritme van mijn hart

dat elke dag

weer klopt

blij dat ik weer een dag

leven mag