valencia6

achter gelaten bagage

mijn rugzak

die ik al jaren

met me draag

laat ik langzaam los

om hem te verliezen

in de dagen

die achter mij zijn

laat ik gaan

om zo vrij van het verleden

zonder bagage

verder vrij van het verleden verder te gaan

toegedekt leven

armen vol bloemen

om het leven te vieren

dat ik met jou

heb gedeeld

loslaten van de tranen

om met de herinneringen

an jou en mij

in het leven

verder te gaan

zijn eerste vakantie alleen

we werden bestookt

met foto’s

waarop hij stralend staat

hij lacht

heeft plezier

we zien hem volwassen

zijn kopje thee vasthouden

we weten niet wie

er tegenover hem zit

maar we zien dat hij

tot over zijn oren

verliefd is

opstaan heeft zo zijn ritueel

nu de leegte

van het grote verlies

door het gaan van jou

in mijn leven is

beleef ik de dagen

in een vast ritueel

alsof jij er nog bent

leg de krant op tafel

van het ontbijt

met het kopje koffie

die jij altijd dronk

tot ik besef

dat jij echt

nooit meer thuis komt

alsof het niets was

onze liefde

die ik zo diep van binnen voelde

waar ik van wist

dit is wat ik wil

bleek voor jou een onderzoek

of je al los van je ex was

je ontdekte

dat ik niet diegene ben

die je wilt

het bleek dat jouw ex

nog teveel

in je hart aanwezig is

kijken door de tranen van de tijd

mijn ogen

zijn half gesloten

door de tranen die steeds

blijven vloeien

die me laten voelen

dat ik nu jou echt verloren ben

kijken in de tranen

van de tijd

in het besef

dat ik nu alleen

verder zal moeten gaan

aan de zalfkant van het leven

geen huis meer

om te mogen zijn

geen woorden meer van

het komt wel goed

mijn spullen

op straat gezet

waar het met de tijd

verdwijnen zal

om ergens te vergaan

tot wat het ooit was

staren naar dat wat

ooit mijn bezit was

laat ik alles achter

om in een ander leven

verder te gaan

laat het maar gaan

de tranen

die we voelden

toen hij vertelde

dat hij zijn eigen leven wilde leiden

niet langer bij zijn twee vaders wilde zijn

was keihard

al begrepen we zijn woorden

zagen we de pijn van het besef

dat hij groot was geworden

dat we hem moesten laten  gaan

om zo zijn eigen leven te gaan leiden

om zijn eigen keuzes te maken

in de wetenschap

dat wij altijd op de achtergrond

aanwezig zullen zijn

ach een bosje beelden

dwalen door de straten

van de stad

waar het geloof

hoog tij viert

waar men altijd praat

over het geloof

zie ik ze liggen

een bosje beelden

die mij doen denken

aan het geloof

dat er maar 1 is

terwijl in de winkels

hele hordes van die ene persoon

uitgestald ligt

daar waar je nu bent

nadat de tranen

waren opgedroogd

in de eerste uren

van de strijd dat je

voor altijd weg was gegaan

zoek ik vaak het moment

om even in gedachten

met je te praten

als ik even alleen

zomaar ergens

buiten in de natuur ben