valencia7

achtergelaten gedachten

mijn gedachten

die me soms zo gevangen houden

in mijn wereld van

wat ik zag

in mijn hart

in mijn hoofd

in mijn ogen

toen ik jou tegenkwam

maken dat ik soms

mezelf verplicht

om dit achter me te laten

om zonder jou

verder te kunnen gaan

laatste aanraking van jou

laatste moment

waarin jij nog even

met je hand langs mijn gezicht strijkt

voordat je je ogen sluit

om naar de andere kant te gaan

het neerleggen van jouw hand

bij je laatste ademmoment

maakt dat ik onwerkelijk

mijn wang aanraak

waar de laatste streling

van jou voor eeuwig

lijkt te zijn

neer gezet

rusten bij moeder

de serene rust

die over mij komt

die ik herken op dit moment

terwijl ik bij haar

aan haar bed zit

waar ze in alle rust

ademhaalt

waar ze langzaam steeds verder

wegzakt

in de vergetelheid

waaruit ze niet meer zal ontwaken

ervaar ik een intense rust bij haar

om de strijd die gestreden is

opgesloten

ze zit gevangen in de mist

waardoor ze soms de weg

niet meer weet te vinden

waar ze nu is

ze dwaalt dan

door de gangen

met de vraag in haar ogen

waar haar heden is

totdat ze bij een deur komt

die ze niet open kan doen

die is afgesloten

om te voorkomen

dat ze in het heden

haar weg niet vindt

de leegte is te vol

de stilte

na de laatste minuten

van jouw adem

die er was

is oorverdovend stil

de leegte die nu komt

is te vol met emoties

met verdriet

het besef dat je niet meer

bent

maakt dat ik de leegte

in totale wanhoop

omhels

hij herkent me niet meer

hij zit opgesloten

in zijn verleden

waarin ik voor hem

ineens zijn vader ben

ondanks dat ik weet

dat ik zijn zoon ben

zeg ik steeds

dat hij het goed doet als mijn zoon

de woorden die ik zo graag

van hem zou willen horen

zeg ik nu zelf tegen hem

zodat hij de erkenning krijgt

dat hij het goed heeft gedaan

de duivel en de engel

de strijd in mijn hoofd

over dat ik je bellen kan

ondanks dat je de deur

dicht hebt gedaan

dat ik je mag vragen

om uitleg waarom

je ineens zomaar

zei dat het voorbij was

dan de engel die zegt

dat ik zeker geen contact moet zoeken

omdat hij erg duidelijk was

dat hij mij echt niet meer wilde zien

is een strijd

die maakt dat ik jou nog niet

kwijt raken kan

hij kon niet meer

toen het besef

tot hem doordrong

dat hij langzaam de grip

op het heden ging verliezen

heeft hij muren gebouwd

om hem heen

zodat hij niet zou verdwalen in het verleden

totdat hij besefte

dat de muren die hij maakte

om niet in de mist te zijn

hem juist te toegang tot het heden

ontnomen heeft

verschoven liefde

de liefde die er was

die langzaam verdwijnt

tussen jou en mij

met de angst

voor het alleen zijn

gaf jij mijn hart

aan een ander

zodat jij wederom

vrij kon zijn