valencia9
zachte momenten van laten gaan
late avond
stille geluiden van straat
het tikken van de klok
die zijn tijd verder slaat
luisteren naar
jouw ademhaling
die steeds trager gaat worden
die steeds meer
het leven laat gaan
zacht licht
om jou in alle rust en vrede
te laten gaan
hij liep mijn leven in
zomaar
zonder hem echt te zien
zonder te begrijpen
dat hij de prins was
die ik niet had verwacht
zomaar zonder
iets te zeggen
was hij daar
zei hij alleen maar
dat hij thuisgekomen
was
als het licht me aanraakt in de nacht
de duisternis
die me nu omringt
omdat ik me afvraag
of ik nog wel
in gedachten bij jou ben
raakt verstrikt met het licht
dat telkens weer
mijn hart aanraakt
als ik aan jou denk
verkeerde sloten
het slot
dat niet gesloten is
maar wel zegt
dat het dicht is
wat open moet zijn
laten me soms twijfelen
of jij en ik
wel echt
bij elkaar horen
of we wel echt
gelukkig samen zijn
zomaar even
op een warme dag
even afkoelen
in de frisheid van het water
gewoon schaamteloos
mezelf zien
in de koelte van de avond
waarin ik gevangen ben
waar ik ontdek
hoe verkoelend
de liefde soms kan zijn
wachten tot het beter gaat
de regen in haar leven
heeft haar erg boos gemaakt
heeft haar gegeven
wat ze eigenlijk niet wil hebben
de pijn
die haar dagelijks nog raakt
het verlies van haar geliefde
laat haar verbitterd
kijken naar het leven
omdat het leven nog steeds
niet liever voor haar is
de leegte die niet leeg was
na de tranen
die vloeiden in mijn leven
eindelijk hun plaats
hadden gevonden
om rustig een meertje te zijn
bleken er de mooiste bloemen
te ontstaan
die met het water van mijn tranen
de leegte vulde die
niet leeg bleek te zijn
als ze hem maar niet zien
verstopt
achter zijn capuchon
zit hij daar in zichzelf gekeerd
het verleden dat hem volgt
in al zijn dromen
kan hij niet vergeten
de oorlog heeft hem diep geraakt
heeft hem bang gemaakt
voor het leven
waarin soms
nog meer slachtoffers
dan in welke oorlog
dan ook worden gemaakt
zweven in het niemandsland
net op het randje
van wel of niet
in slaap vallen
gedachten die komen
die gaan
rustig zweven in de tijd
van nog nergens zijn
bewust van alles
wat er is
zonder wat te hoeven
zonder wat te moeten
zweven in niemandsland
voor heel even
onbereikbaar
zwijgzaam op de bank
geen woorden
die meer worden gesproken
geen zinnen die worden gezegd
boos om iets
wat is wat het is
niet kunnen accepteren
dat het leven
soms niet helemaal
eerlijk is
zit hij onbereikbaar te zijn
in mijn leven
de verloren traan
soms zomaar
besef ik nog meer
dat je er niet meer bent
dat je niet meer mee kan gaan
op de wegen die ik ga
soms zomaar
ineens valt er een traan
waarvan ik dacht
dat hij nooit meer vallen zal
soms zomaar
ben ik je kwijt
in de chaos van de dag
soms zomaar
hoor ik jouw lach
op een donkere dag
alsof hij straf had
soms dwaal ik zomaar
door de dagen van nu
zie ik soms zomaar beelden
die ik dan invul
zie ik dingen die niet zijn
totdat ik beter kijkt
na mijn glimlach
bleek dat hij zit te waken
bij zijn vrouwtje
die op het nest zat
nu vallen de tranen niet meer
lopen in de stille ochtend
van de dag
dwalen in gedachten
aan dat je ooit
terug komen zal
zie ik je aan komen lopen
ben je ineens weer in mijn armen
ben je zomaar
terug in het mijn leven
waarvan jij en ik
weten
dat het altijd
weer zo zal zijn
Hits: 5