valencia9

zachte momenten van laten gaan

late avond

stille geluiden van straat

het tikken van de klok

die zijn tijd verder slaat

luisteren naar

jouw ademhaling

die steeds trager gaat worden

die steeds meer

het leven laat gaan

zacht licht

om jou in alle rust en vrede

te laten gaan

hij liep mijn leven in

zomaar

zonder hem echt te zien

zonder te begrijpen

dat hij de prins was

die ik niet had verwacht

zomaar zonder

iets te zeggen

was hij daar

zei hij alleen maar

dat hij thuisgekomen

was

als het licht me aanraakt in de nacht

de duisternis

die me nu omringt

omdat ik me afvraag

of ik nog wel

in gedachten bij jou ben

raakt verstrikt met het licht

dat telkens weer

mijn hart aanraakt

als ik aan jou denk

verkeerde sloten

het slot

dat niet gesloten is

maar wel zegt

dat het dicht is

wat open moet zijn

laten me soms twijfelen

of jij en ik

wel echt

bij elkaar horen

of we wel echt

gelukkig  samen zijn

zomaar even

op een warme dag

even afkoelen

in de frisheid van het water

gewoon schaamteloos

mezelf zien

in de koelte van de avond

waarin ik gevangen ben

waar ik ontdek

hoe verkoelend

de liefde soms kan zijn

wachten tot het beter gaat

de regen in haar leven

heeft haar erg boos gemaakt

heeft haar gegeven

wat ze eigenlijk niet wil hebben

de pijn

die haar dagelijks nog raakt

het verlies van haar geliefde

laat haar verbitterd

kijken naar het leven

omdat het leven nog steeds

niet liever voor haar is

de leegte die niet leeg was

na de tranen

die vloeiden in mijn leven

eindelijk hun plaats

hadden gevonden

om rustig een meertje te zijn

bleken er de mooiste bloemen

te ontstaan

die met het water van mijn tranen

de leegte vulde die

niet leeg bleek te zijn

als ze hem maar niet zien

verstopt

achter zijn capuchon

zit hij daar in zichzelf gekeerd

het verleden dat hem volgt

in al zijn dromen

kan hij niet vergeten

de oorlog heeft hem diep geraakt

heeft hem bang gemaakt

voor het leven

waarin soms

nog meer slachtoffers

dan in welke oorlog

dan ook worden gemaakt

zweven in het niemandsland

net op het randje

van wel of niet

in slaap vallen

gedachten die komen

die gaan

rustig zweven in de tijd

van nog nergens zijn

bewust van alles

wat er is

zonder wat te hoeven

zonder wat te moeten

zweven in niemandsland

voor heel even

onbereikbaar

zwijgzaam op de bank

geen woorden

die meer worden gesproken

geen zinnen die worden gezegd

boos om iets

wat is wat het is

niet kunnen accepteren

dat het leven

soms niet helemaal

eerlijk is

zit hij onbereikbaar te zijn

in mijn leven

de verloren traan

soms zomaar

besef ik nog meer

dat je er niet meer bent

dat je niet meer mee kan gaan

op de wegen die ik ga

soms zomaar

ineens valt er een traan

waarvan ik dacht

dat hij nooit meer vallen zal

soms zomaar

ben ik je kwijt

in de chaos van de dag

soms zomaar

hoor ik jouw lach

op een donkere dag

alsof hij straf had

soms dwaal ik zomaar

door de dagen van nu

zie ik soms zomaar beelden

die ik dan invul

zie ik dingen die niet zijn

totdat ik beter kijkt

na mijn glimlach

bleek dat hij zit te waken

bij zijn vrouwtje

die op het nest zat

nu vallen de tranen niet meer

lopen in de stille ochtend

van de dag

dwalen in gedachten

aan dat je ooit

terug komen zal

zie ik je aan komen lopen

ben je ineens weer in mijn armen

ben je zomaar

terug in het mijn leven

waarvan jij en ik

weten

dat het altijd

weer zo zal zijn