valkenburg2

staren naar buiten

opgesloten

in zijn wereld van de mist

van het gemis

van wat nog werkelijkheid is

staat hij te staren voor het raam

van de buitenwereld

die langs hem heen gaat

die hij niet meer begrijpen kan

omdat hij niet meer door zijn ogen

de binnenkant van zijn

herinneringen

zien kan

rusten in de late middagzon

even niet

meer kijken naar de dingen

die voorbij zijn gegaan

even niet meer denken

aan de dagen waarin zij

zo bezig was met zorgen

even niet meer bezig

met de anderen hoe dat zou gaan

even rusten in de

late middagzon

van het leven

beseffen

dat het leven

zoals altijd

zijn eigen weg is gegaan

dromen over nu

in de avond

als de zon langzaam

zijn bed opzoekt

om te gaan waken

aan de andere kant van zijn ogen

droom ik nog even

na over de dagen

van nu

over de tijd waarin

jij en ik

nog samen waren

als mijn liefde vervaagd

de vlinders

die van het begin

in mijn hart waren

verdwenen

met de tijd

langzaam werd de verliefdheid

houden van

totdat het moment kwam

waarop ik je aankeek

me afvroeg wie je eigenlijk

echt was

ik gewend was aan het samen zijn

zonder te beseffen

dat de liefde

niet meer echt aanwezig

was

natte voeten van het wachten

wachten

op de liefde

die telkens zich aandient

maar niet de liefde is

die het zou moeten zijn

wachten

op de liefde

met mijn voeten in de verloren tranen

van het moment

waarin ik ze verloren ben

aan de verkeerde liefdes

die wel waren

maar niet bleven

voor altijd

klaar voor het feest

me volledig

in het feestkostuum gehesen

want vandaag is het feest

van jou en mij

wachtend in het park

keek ik naar de vele mensen

die er waren

totdat ik jou ontdekte

met jouw

stralende lach

zoals ik je altijd

het liefste zag

als ik schreeuw van verlangen

soms lijkt het

alsof ik verdwaald ben

in de stiltes van de tijd

dat ik mezelf niet meer vinden kan

daar waar ik ooit

mezelf tegenkwam

schreeuw ik soms van verlangen

om weer terug te zijn

daar waar ik

me in jouw

armen zag

als ik naar het feest ga

als ik naar het feest ga

verklede ik me

in wie ik niet was

ging uit buiten mezelf

overschreeuwde mijn ik

zodat men dacht

dat ik niet zo verlegen was

totdat ik ontdekte

dat door me juist niet te verkleden

ik veel meer mezelf

in alle rust en kalmte

op het feest was

beeld van vroeger

het verloren beeld

van vroeger

waarin ik de uren van de tijd

dode met de sigaretten

die ik toevertrouwde aan mijn longen

waarin ik veel dromen

in rook op zag gaan

gevlogen met de slierten rook

die mijn kamer vergeelden

die mijn gedachten

minder helder lieten zijn

vond ik terug

door even weer

daar in gedachten

te zijn

schittering in de late avond

de schittering

in de late avond

op de wandeling door de tijd

waarin we staren naar de

kleuren van het leven

waarin we beseffen

dat we al zoveel jaren

de kleur in elkaars leven zijn

als vrienden

met wie we

graag verdwalen

in de tijd