vast3
nu ik niet meer wacht
zitten wachten
op de brieven die nooit komen
wachten op de woorden
die niet zullen worden gezegd
wachten op de armen
die mijn niet komen omarmen
wachten op iets dat niet komen zal
ben ik gaan wandelen
in de stad van het leven
waarin ineens meer
mensen zijn als ik
die niet meer wachten
maar zijn gaan leven
van dag tot dag
wachten op zijn dag
elke dag
kijkt hij mij met trieste ogen aan
vraagt me dan
of hij eindelijk op reis kan gaan
ik zeg altijd pap dat kan nog niet
jouw taak is hier nog niet volbracht
hij vraagt me dan
wanneer dat zal zijn
ik kijk hem aan
met de tranen in mijn ogen
zeg dan
pas als jij en ik
er klaar voor zijn
om uit elkaar te gaan
je had het gekregen
als ik had geweten
dat jouw hart te zwaar was
om te dragen met de pijn
die in hart woont
had ik mijn hart gebroken
om met mijn deel
jouw hart te helen van de pijn
zodat je weer gelukkig zou zijn
omdat je dan weet dat ik
bij je ben
je had het gekregen
als ik jou daardoor
had kunnen houden voor altijd
intens verloren
zittend in de stad
zie ik ze daar
staren naar de grond
waar niets te zien is
ze kijken niet meer
in elkaars ogen
bang voor de pijn
het verdriet dat er geschreven staat
ze weten beiden
dat hun liefde voor altijd
voorbij blijkt te zijn
na jou durf ik niet meer
de pijn van het verliezen
van het nooit meer aanraken
van jouw lichaam
niet meer in jouw ogen kunnen kijken
maakt me zo bang
om me opnieuw aan een ander te durven geven
bang om mijn lichaam
te laten aanraken door een vreemde
bang om mijn hart weer open te stellen
te bang voor de pijn die zal ontstaan
als ik jou door hem te verliezen
jou weer extra missen zal
ik zou voor jou huilen
als ik jouw verdriet
zou kunnen verlichten
dan zou ik voor jou huilen
dan zou ik al mijn tranen geven
om te zorgen dat jouw verdriet
sneller overgaat
ik zou het van je afpakken
zelf dragen in mijn hart
omdat ik het niet aan kan zien
dat ik jou zo veel verdriet doe
nu ik heb verteld
dat ik van jou weg ga
zijn bagage van het leven
het leven
was nooit lief voor hem
hij dwaalt door de straten
van het leven
met zijn bagage in zijn wagentje
in de hoop dat hij
misschien ooit
gelukkig zal zijn
het geluk hem aanraken zal
door het lot van de tijd
altijd jouw spiegelbeeld
altijd zie ik jou
als je loopt op straat
als wie je bent
en ook jouw spiegelbeeld
het beeld dat ik alleen maar ken
van de andere kant van jouw ziel
dat niet gezien is
door elke andere man
die jou ooit aanraakte
in de overtuiging dat jij
zijn ware prins
zou zijn
niet zijn lippen
niet zijn lippen
mogen mijn lippen raken
hij mag me zeggen
dat hij van mijn houd
dat hij mij aantrekkelijk vind
dat ik alles ben
maar niet zijn lippen
op mijn lippen
omdat ik daarop
nog steeds jouw afdruk
voel staan die je me gaf
toen je voorgoed
uit mijn leven bent gegaan
zoals a
lleen jij kan
onschuldig staan wachten
als of je er altijd al staat
jouw ogen bedekt met jouw zonnebril
omdat anders jouw liefde
mij verblinden zal
kijk ik naar jou
terwijl jij daar
nonchalant staat jezelf te zijn
waardoor ik weer besef
dat ik mijn zonnebril ook maar
moet opzetten omdat ik je
anders zal verblinden met
de liefde van mij
elke keer als je mij pijn doet
telkens de woorden
dat ik niets voorstel
de woorden dat ik oud ben
de woorden dat ik te dik ben
al die woorden
die mij keer op keer
weer pijn doen
doet me beseffen dat
jij het hebt over je eigen
onvolmaaktheid
dat je mij daarom probeert
minder te laten voelen
zodat jij je beter voelen kan
te goed in afscheid nemen
te vaak al dag gezegd
tegen de liefde die komt
maar nog vaker gaat
te vaak al beseft
dat ik met jou ook niet
gelukkig kan zijn
laat ik je gaan
met de woorden
dit was het dan
totdat jij zegt
nee dit is het niet
dit is pas het begin
van jou en mij
voor altijd
de hoogste bergen beklim ik voor jou
stralende ogen
als ik jou zie
mijn geluk kan niet op
nu ik weer bij je ben
dat ik je ontmoet
in de dagen van de herfst
ik omarm je elke dag
ben elke dag dankbaar
dat jij zomaar in
in mijn leven kwam
verlaten in deze dagen van geluk
stil gaan
zonder te vragen
of ik zal gaan
niet meer kunnen blijven
omdat het blijven
te veel pijn gaat doen
afscheid nemen met stille woorden
die niet worden gehoord
langzaam verdwijnen
uit het leven
dat ooit van ons samen was
het verlaten geluk
dat geen geluk meer gaf
mijn eerste nacht zonder jou
sluiten van jouw ogen
voor de dagen en de nachten
geen zon meer die jou gezicht
aanraken zal
langzaam verdwijn ik in de nacht
waarin jij niet meer zal zijn
waarin ik alleen
met mijn gevoelens
worstelen zal
zonder de troost
van jouw armen
die mij omarmen
in de nachten van eenzaamheid
Hits: 36