verdwalen2

wachtend op mij

stiekem sta ik

te kijken

naar jou

die beneden

op mij wacht

jij weet niet

dat ik je al zie staan

druk met je houding

om ongedwongen

over te komen

ik zie je heen en weer kijken

totdat je ineens

mij ziet staan voor het raam

je gezicht breekt open

in de grootste mooiste lach

die ik elke keer

wee zie ontstaan

als jij mij

ziet staan

achter slot en grendel

verscholen achter een hek

zit ik gevangen

opgeslagen emoties

die niemand mag zien

het verdriet van net iets

te vaak afscheid hebben

moeten nemen

van net even te vaak

te zijn achtergelaten

in het ongewisse

totdat ik besef dat niemand

meer terug kwam

opgesloten achter slot en grendel

waar niemand meer

bij komen kan

alsof het licht doofde

heel voorzichtig

mijn ogen openen

om al de tranen te zien

die er zijn

mijn hart gesloten

omdat ik even

niet het aanraken kan

kijken

aanvaarden

dat het niet anders is

gewoon handelen

er zijn

mijn armen gespreid

om zo dat wat ik omarmen kan

kan helpen

doorademen

door leven

om zo er voor

de kinderen

die het nu zo nodig hebben

er te zijn

de liefde zal het verder brengen

elke kerk die ik binnen ga

steek ik een kaarsje aan

voor hem die er nog niet is

stil kijk ik naar de dagen

die ik zonder hem slijt

omdat hij zich nog niet

aan mij mocht openbaren

elke kaars die ik aansteek

is voor hem

voor een ieder die ik ken

die ik in mijn hart draag

om ze te laten weten

dat ik graag wil dat het goed met ze gaat

elke kaars die ik brand

is voor mijn vader

die vertrokken is

naar het andere land

de lijn is verbroken

de afstand tussen jou en mij

niet meer te overbruggen

door een eenvoudig telefoontje

elkaar al maanden niet meer gezien

alleen gesproken

vergeten hoe je ruikt

hoe je voelt

langzaam kruipt het besef

dat wij elkaar verliezen

omdat we niet meer

verbonden zijn

niet weg kijken

staren

in de donkere nacht

van het leven

zie ik de gruwelen

van het moment

ik besef dat ik

weg kan rennen

maar bedenk me

dat ik dat niet mag

ik open mijn ogen

recht mijn rug

ik kijk het aan

open mijn armen

omarm wat

ik omarmen kan

dag jongen

ik kan schreeuwen

van onmacht

omdat ik je niet

meer bereiken kan

je niet meer aan kan raken

waar ik je het liefste

raken zal

dag jongen

je bent gegaan

de weg die ik eigenlijk

voor jou had moeten gaan

daar bij het graf van hem

staan bij hem

die je zo dierbaar was

die je moest laten gaan

terwijl je nog zo verliefd was

staan bij hem

die daar ligt

onder die steen

waar zijn naam gevangen staat

staan bij hem

naast jou

voel ik me zo onwelkom

voel ik jou verbondenheid

met hem die je niet loslaten kan

nog teveel gevoel

nog teveel schuldgevoel

over dat je wilde scheiden van hem

maar de dood net iets sneller kwam

daar bij het graf van hem

waar jij mee verbonden bent

heb ik begrepen

dat wij voor maar even zouden zijn

doolhof van verlangen

verstrikt in de liefde

die ik voor je voel

dwaal ik door het verlangen

van bij je willen zijn

kronkelende gangen

om te ontdekken

dat jij er niet meer bent

waar jij

altijd zou zijn

zo graag wilde je weg

ruzie tussen jou en mij

over weer eens het dopje van de tandpasta

ik weet allang dat het

daar niet meer om gaat

het is iets anders

wat ons beiden raakt

we verliezen de grip

op ons

op het samen zijn

boos smeet je met de deur

om weg te gaan

je vergat de sleutel van je fietsslot

met als gevolg

dat toen ik uit het raam keek

alleen nog jouw

fietswiel zag staan

maar niet voor mij

overal waar ik kom

zie ik het verlangen

van de mensen

die hier waren

met hun geliefde

om als symbool

van hun geluk

een slotje op te hangen

terwijl ik er naar kijk

verlang ik meer

naar jou dan ik besef

jij die ergens

in de wereld net als ik

kijkt naar de slotjes

met een verbintenis

van altijd

maar nog niet voor jou

nog niet voor mij

de ruïne van geluk

vast besloten om ons niet te laten kisten

gevochten als bezetenen voor ons geluk

als twee mannen samen dat alleen kunnen

met woedende uithalen

met schreeuwen en verbaal geweld

braken we samen meer af

dan we wilden

om samen te staren

naar de ruïne van ons geluk

vuile was

de dag

dat jij de vuile was van ons

buiten ging hangen

bleef er niets meer over

van wat ooit eens was

elk gesproken woord

in vertrouwen

is door jouw actie

voor altijd

op straat geraakt

doorgaan dan maar

ademen

kijken

zuchten

en dan

doorgaan dan maar

ademen

zuchten

kijken

vragen

en doorgaan dan maar

niet aarzelen

niet denken

niet vragen

maar doorgaan

tot er geen

maar meer is