was2
die huilen ook
zo’n intens verdriet
dat me zo diep raakt
ik kan het niet meer
verteren
dat het leven
zo met mijn leven
aan de haal gaat
ik spuug het uit
ik loop leeg
om zo afscheid
van het verdriet
te nemen
om ruimte te geven
aan het te leren accepteren
dat ik nu
zonder jou in mijn
leven verder
moet gaan
nog maar een dikke week geleden
nog maar een dikke week
geleden
besef ik me
telkens weer
elke stap
die ik in het leven
van nu maak
zijn de stappen
die mij laten beseffen
dat ik hoe dan ook
zonder jou
ondanks dat
het geen keuze is
verder wil
en verder
zal moeten gaan
geen keus meer
woorden gesproken
in de taal van afscheid
tranen laten lopen
die eigenlijk nooit meer
zullen stoppen met stromen
soms niet zichtbaar
maar altijd in mijn hart
toch heb ik geen keus meer
wat ik wil
ik zal er voor gaan
om de wereld te laten zien
dat ik weer van
het leven kan genieten
omdat ik dankbaar ben
om wat ik
aan liefde
heb gehad
zoekend naar jouw hand
traag gaat de dag
over in de nacht
langzaam glijd
mijn hand
naar daar waar
de jouwe altijd was
stil luister ik
naar de voetstap
die niet komt
tranen van het besef
stromen over mijn wangen
omdat ik
al zoekend naar jouw hand
er weer achter kom
dat mijn hand
nooit meer
de jouwe vinden
zal
chaos
de chaos
die nu is ontstaan
in mijn hoofd
in mijn gevoel
maakt me radeloos
van wat ik moet
wat ik kan
dan kijk ik het maar
even rustig aan
pak dan maar op
waar ik goed in ben
de chaos die er is
is er tenminste
zodat ik alles kan ordenen
in de tijd die nu komen gaat
zodat ik weet dat het ooit
weer helder voor mijn
geest zal staan
thuiskomen waar jij altijd was
deze dag
die ik moest doorstaan
omdat ik niet
anders kon
het voldongen feit
dat mij is voorgelegd
ik kon er niet meer
langer omheen
heb ik genomen
om thuis te komen
in het huis
waar jouw naam
hoort te staan
waar ik je stem hoor
te horen
waar ik nu
thuisgekomen ben
om opnieuw
de stilte
die in mij zit
te horen
zo sterk samen
(3- eenheid)
sterk staan
elkaar tot steun
ik zag het gebeuren
even het verlies van de werkelijkheid
even maar het gevoel
van dat het niet meer kan
dan staan
als drie krachtige mensen
die hun eer bewijzen
aan hem die
hun zo dierbaar was
het ontvangen van
zoveel woorden
die je niet meer hoort
dan beseffen
wij hebben het
met z’n drieën
heel
heel goed
gedaan
waar moet ik beginnen
als ik mezelf
ben verloren
waar kan ik mezelf
dan terug vinden
als ik mijn eigen stem
al niet meer kan horen
wie verstaat mij dan
als ik mijn tranen al niet meer kan tonen
wie kan ze dan drogen met tedere hand
als ik niet meer weet waar ik woon
waar kan thuiskomen dan
waar moet ik beginnen
nu ik ineens
niet meer bij jou mag zijn
woorden van dagen
trage klanken
van een aantal woorden
die ik als een soort van mantra zeg
kom op
we gaan de stap weer maken
eerst maar eens uit bed
dan het volgende
het klinkt als een gebed
laat me eerst gaan eten
zodat ik weet dat ik
dat ook al red
zo worstel ik me
soms dagen
door mijn mist van een gevoel
ik weet het
het zijn mijn woorden van de dagen
omdat ik weet
dat ik ook zonder jou
verder moet
thuiskomen in de leegte
thuiskomen in de leegte
die is ontstaan
zonder dat de wereld
deze leegte echt warmen kan
kijken naar de muren
die hun eigen verhaal
vertellen van hoe het was
zit ik op de bank te beseffen
dat deze leegte
vanaf nu
thuiskomen heten zal
omarm mijn gevoel
stille momenten
van beseffen
dat het zo zal zijn
mijn gevoel
dat ergens
onlosmakelijk verbonden
is met het heelal
stille draden
gesponnen van het web
dat mij opvangen zal
ik omarm mijn gevoel
van eeuwig dankbaar zijn
voor dat wat wij samen
hebben gehad
Hits: 88