was2

die huilen ook

zo’n intens verdriet

dat me zo diep raakt

ik kan het niet meer

verteren

dat het leven

zo met mijn leven

aan de haal gaat

ik spuug het uit

ik loop leeg

om zo afscheid 

van  het verdriet

te nemen

om  ruimte te geven

aan het te leren accepteren

dat ik nu

zonder jou in mijn

leven verder

moet gaan


nog maar een dikke week geleden

nog maar een dikke week

geleden

besef ik me

telkens weer

elke stap

die ik in het leven

van nu maak

zijn de stappen

die mij laten beseffen

dat ik hoe dan ook

zonder jou

ondanks dat

het geen keuze is

verder wil

en  verder

zal moeten gaan


geen keus meer

woorden gesproken

in de taal van afscheid

tranen laten lopen

die eigenlijk nooit meer

zullen stoppen met stromen

soms niet zichtbaar

maar altijd in mijn hart

toch heb ik geen keus meer

wat ik wil

ik zal er voor gaan

om de wereld te laten zien

dat ik weer van

het leven kan genieten

omdat ik dankbaar ben

om wat ik

aan liefde

heb gehad


zoekend naar jouw hand

traag gaat de dag

over in de nacht

langzaam glijd

mijn hand

naar daar waar

de jouwe altijd was

stil luister ik

naar de voetstap

die niet komt

tranen van het besef

stromen over mijn wangen

omdat ik

al zoekend naar jouw hand

er weer achter kom

dat mijn hand

nooit meer

de jouwe vinden

zal


chaos

de chaos

die nu is ontstaan

in mijn hoofd

in mijn gevoel

maakt me radeloos

van wat ik moet

wat ik kan

dan kijk ik het maar

even rustig aan

pak dan maar op

waar ik goed in ben

de chaos die er is

is er tenminste

zodat ik alles kan ordenen

in de tijd die nu komen gaat

zodat ik weet dat het ooit

weer helder voor mijn

geest zal staan


thuiskomen waar jij altijd was

deze dag

die ik moest doorstaan

omdat ik niet

anders kon

het voldongen feit

dat mij is voorgelegd

ik kon er niet meer

langer omheen

heb ik genomen

om thuis te komen

in het huis

waar jouw naam

hoort te staan

waar ik je stem hoor

te horen

waar ik nu

thuisgekomen ben

om opnieuw

de stilte

die in mij zit

te horen


zo sterk samen

(3- eenheid)

sterk staan

elkaar tot steun

ik zag het gebeuren

even het verlies van de werkelijkheid

even maar het gevoel

van dat het niet meer kan

dan staan

als drie krachtige mensen

die hun eer bewijzen

aan hem die

hun zo dierbaar was

het ontvangen van

zoveel woorden

die je niet meer hoort

dan beseffen

wij hebben het

met z’n drieën

heel

heel  goed

gedaan


waar moet ik beginnen

als ik mezelf

ben verloren

waar kan ik mezelf

dan terug vinden

als ik mijn eigen stem

al niet meer kan horen

wie verstaat mij dan

als ik mijn tranen al niet meer kan tonen

wie kan ze dan drogen met tedere hand

als ik niet meer weet waar ik woon

waar kan thuiskomen dan

waar moet ik beginnen

nu ik ineens

niet meer bij jou mag zijn


woorden van dagen

trage klanken

van een aantal woorden

die ik als een soort van mantra zeg

kom op

we gaan de stap weer maken

eerst maar eens uit bed

dan het volgende

het klinkt als een gebed

laat me eerst gaan eten

zodat ik weet dat ik

dat ook al red

zo worstel ik me

soms dagen

door mijn mist van een gevoel

ik weet het

het zijn mijn woorden van de dagen

omdat ik weet

dat ik ook zonder jou

verder moet


thuiskomen in de leegte

thuiskomen in de leegte

die is ontstaan

zonder dat de wereld

deze leegte echt warmen kan

kijken naar de muren

die hun eigen verhaal

vertellen van hoe het was

zit ik op de bank te beseffen

dat deze leegte

vanaf nu

thuiskomen heten zal


omarm mijn gevoel

stille momenten

van beseffen

dat het zo zal zijn

mijn gevoel

dat ergens

onlosmakelijk verbonden

is met het heelal

stille draden

gesponnen van het web

dat mij opvangen zal

ik omarm mijn gevoel

van eeuwig dankbaar zijn

voor dat wat wij samen

hebben gehad

Hits: 73