was3
als ze samen weg gaan
dag zeggen
ze gaan
opgelucht ze zijn nog samen
met elkaar
ik zwaai ze na
terwijl ze verdwijnen in de nacht
dan kijk ik naar de kamer
ruim de vaat maar op
ga staan af te wassen
zodat ik even
niet de leegte
weer ga ervaren
weer kan wennen
aan het moment
dat ik er alleen
voor zal staan
het laatste zuchtje wind
laatste ademstoot
heel langzaam ging het licht uit
niets meer te zeggen
niets meer te vertellen
wat ik nog zo graag
had willen horen
dan het onmenselijke verdriet
van niet begrijpen
niet beseffen
dat dit is wat het zal zijn
het laatste zuchtje wind
blies niet alleen jouw kaarsje uit
maar liet de mijne
flakkeren in de wind
in het besef
dat ik nu zonder
jouw zuurstof
verder leven zal
dan sluit ik de deksel
ga maar slapen liefste
slaap maar de slaap
die je niet meer wakker laat worden
ik draai nog steeds jouw muziek
om zo toch je hart te geraken
in de hoop dat je nog weer zal ontwaken
ik besef ook wel
dat dat niet kan
alleen zou ik zo graag
even willen zeggen
dat ik het zonder jou wel kan
al zal de wereld minder lijken te lachen
nu ik dat niet meer
met jou delen mag
ik sluit elke avond
de deksel van jouw
laatste rustplaats
zeg dan heel zachtjes
slaap lekker lieve man
weet dat ik je meer dan
wie dan ook
mis
jij was jij
mooie woorden
gesproken vanuit mijn hart
jij was jij
zoals jij was
ik raakt je elke dag aan
nu raak ik de leegte aan
die jij in mij achterlaat
stel ik me soms de vraag
waar bij jij
nu jij niet meer
bij mij kan zijn
maar het zijn niet jouw armen
alle tranen
die ik laat vallen
alsof er geen einde komt
aan mijn verdriet
het lijkt niet op te drogen
dat wat er van binnen stroomt
mensen proberen mij
te laten voelen
dat ze er voor me zijn
ze proberen me te troosten
ze willen me knuffelen
met me praten
maar het zijn niet
jouw woorden
die me geruststellen
niet jouw handen
die mijn tranen wegwissen
het zijn niet jouw armen
die mij troosten
in dit ongelofelijke
onbegrijpelijk
verdriet
zelfs de vogels vielen stil
in de ochtend
de laatste keer
dat ik je gezicht
nog echt kan zien
zonder de glans van een foto
raak ik je aan
terwijl ik
je voor de laatste keer
toedek
met de mantel der liefde
afscheid neem voor altijd
zwegen zelfs de vogels
die begrepen
hoe verdrietig
ik nu ben
dromenkamer
donkere avonden
waarin ik mezelf
zo gelukkig zag
de dromen die we
samen maakten
die we omarmden
in de dagen
dat we even elkaar
verloren waren
de dromen die
we vorm gaven
in de kamer van de hoop
krijgt ineens
een hele andere betekenis
omdat ik met jou
verlies
mijn dromen verloor
wervelwind van emoties
wanhoop
woede
verdriet
soms nog lachen
omdat ik niet anders kan
onbegrip
denken
aanraken
dat wat er nog is
maar niet meer kan zijn
gedachten van een leven
die me doen beseffen
dat het zomaar ineens
anders kan zijn
niet meer weten
wat ik voel
wat ik denken kan
wervelwind van verlangen
naar dat jij
nu maar echt bij
kan zijn
kijken naar jouw ogen
die voor altijd gesloten
kijken naar het niets
wetende dat dit mij ook
zal worden ontnomen
dat ik je nu al
zo vreselijk mis
kun je mij een droom terug geven
verlamd van verdriet
die mijn armen
niet meer omarmen kan
vang ik mijn woorden
soms zomaar
met verstikte stem
ik schreeuw
ik huil
ik bid
kom terug
of ik deze dag
opnieuw over kan doen
omdat ik mijn droom van jou en mij
zo graag nog een keer over en over wil doen
mag er een ander film spelen
ontwaken
in een wereld
waarin ik met jou
samen was
waarin ik
elke dag even
jouw stem hoorde
waarin ik met jou
het leven zag
dan thuis komen
jou zien liggen
zonder dat je er
nog kan zijn
stort mijn complete wereld in
raak ik verstrikt in
het gemis van
dit moment
schreeuw ik tegen
alles en iedereen
haal me uit deze
afschuwelijke
verkeerde film
Hits: 74