was4
maar ik heb mijn eigen verdriet
telefoon
ik neem op
hoor de stem
die gebroken is van verdriet
die mij vraagt
om langs te komen
ik zeg ja
maar luister maar half
verstikt in mijn eigen emotie
van niet meer weten wat
kan ik dit verdriet
niet nog ook dragen
ik heb al meer dan genoeg
aan mijn eigen verdriet
omdat op de juiste manier
te dragen
mag ik dank je wel zeggen
goed bedoelde
woorden
die me moeten steunen
woorden die men
van mij wil horen
om te troosten
terwijl ik nog
niet eens troosten kan
het mezelf staande houden
is een gevecht
dat ik elke dag
weer aanga
mag ik dank je wel zeggen
als je me vraagt
of ik je troosten
kan
kom je thuis vanavond
druk in het huis
van alles aan het doen
nog even snel de afwas
dan is het klaar
misschien toch nog even
de was aankant
terwijl ik
druk doende ben
denk ik steeds
je komt zo thuis
totdat ik besef
als ik alles heb gedaan
dat voor jou dit huis
geen thuis meer
zal zijn
trage tranen van de uren
stil de minutenwals
van de uren
die voorbij gaan
onverwachts
stromen tranen
met verdriet
langs mijn wangen
ik begrijp het niet eens
waarom ze er nu zijn
dan raak ik
heel langzaam de klok
van de tijd aan
laat hem even stil staan
om te beseffen
dat deze tranen
de rivier naar
later zijn
toch even gelachen
ergens voel ik me schuldig
dat ik mezelf
nu ineens zo
zie lachen
om de herinneringen die ik
herbeleef
ik kijk schuldig om me heen
wil me al verontschuldigen
maar besef dan meteen
ik mag nog steeds lachen
van het leven genieten
net als iedereen
zweven tussen oorlog en vrede
nachtelijke uren
rusten op de plek
waar ik geen rust ga vinden
in mijn dromen vecht ik
het ene gevecht met het andere
mijn gedachten lopen
overal heen
de chaos is onvoorstelbaar
totdat ik besef
er zal pas vrede zijn
als de oorlog in mij
voorbij zal zijn
moeilijk bezoek
telefoontje
men wil langs komen
maar men vind het moeilijk
om te komen
wat kan men verwachten
ik luister het aan
zeg dan dat ze welkom zijn
dat ik ze echt niet ga slaan
ze komen
schoorvoetend binnen
kijken met verschrikte ogen mij aan
waarop ik heel hard boe zeg
ik zie ze schrikken
wat kan ik soms genieten
van moeilijk bezoek
als ik even mezelf
zo durf te laten
gaan
de rekening
thuiskomen
na een bezoek
aan de plek die ik zo haat
waar ik weet
dat als ik er ben
ik dan een rekening krijg
waarvan ik nu al weet
dat ik iemands
reis betaal
openen van de envelop
in de gedachten dat
het deze rekening zal zijn
zie ik eens een kaart
met de tekst
dat ze meeleven met mijn verdriet
ik vraag me nog even af
is het om dat mijn man is overgegaan
of een voorbode voor de rekening
die binnenkort bij mij op de deurmat
liggen zal
de lege stoel
thuiskomen
in de uren van de nacht
even zitten op de bank
blik naar morgen toe gericht
dan ineens zie ik
weer die lege stoel
waarin jij altijd zat
stil raak ik dan even weer
het moment van
dat we samen waren
aan
kindervragen
nu ik nog worstel
met zoveel vragen
waar geen antwoord
op te vinden is
vraagt mijn kleinkind mij
over dingen waarover
geen ander vragen stelt
terwijl ik het antwoord geef
kijkt ze me aan
zegt dan oh oké
draait zich om
om verder in haar spel te gaan
dan denk ik soms
was het maar soms zo eenvoudig
je stelt een vraag
je krijgt het antwoord
en je zet
oh oké
zonder nog
te blijven afvragen naar het
waarom
Hits: 81