wazig1

tot in mijn ziel

soms dwaal ik

door de straten van het leven

raak ik met mijn

ogen het leed aan

wat zichtbaar is

de triestheid

van het verlangen

de leegte van

de eenzaamheid

het oneindig verliezen

van alle geloof

in de hoop

kijkt mij dan aan

ik zie de ogen

ik zie het verhaal

bedenk me dan

het zou toch maar

mijn moeder zijn

die zo verdwaald

in het leven

haar laatste

dagen  slijten zal


jij bracht het licht

mijn dagen

te donker

het licht dat niet

meer mijn ogen

raken kon

verdwaald in

de uren van niet weten

wat ik moet

stond jij daar

met het licht in je ogen

je hart dat de liefde gaf

om zo mijn te begeleiden

naar mijn weg

naar het licht


soms vergeet ik te denken

aangeraakt

het moment van

samen zijn

verlangen

waarin ik mezelf

niet meer vinden kan

verloren

sta ik achteraf

te kijken

naar dat wat er

samen was

terwijl jij

vertrekt

denk ik

wat was het ook alweer

wat ons

voor altijd verbonden

heeft


langzaam afscheid nemen

late uren

praten over

wat wel of niet meer gaat

besluiteloosheid

over gevoelens

die niet meer

geraakt worden

die niet meer zijn

zwijgend naar elkaar kijken

jij pakt je tigste sigaret

ik raak dan nog één keer

je hand aan

om dan voorgoed

uit jouw leven

weg te gaan


om verder te kunnen groeien

samen verbonden

door de tijd

de liefde die

ons liet opbloeien

in ons gevecht

 tegen de eenzaamheid

heeft het niet gehaald

afscheid genomen

om uit elkaar te gaan

dan langzaam

naar elkaar kijken

zien dat we beiden

opbloeien

in een pracht van een

eigen persoonlijkheid


onuitgesproken woorden

stilte van uren

die voort tikken

omdat de woorden

niet meer spontaan komen

de gedachtes al verder zijn

dan het gevoel van dit moment

vast zitten in

dat wat niet meer is

maar eigenlijk ook nooit was

loslaten van verlangen

van het zijn

samen het samen zijn verlaten

om zonder elkaar

weer gelukkig te zijn


laat er licht zijn

stilte van het

niet meer kunnen praten

het luisteren naar

niets meer dan

wat ik horen kan

stille slagen

van alleen nog maar

mijn hart

dat radeloos

de nacht ingaat

omdat jouw hartslag

niet meer

naast de mijne

slaan mag


er is een engel weggevlogen

gedachten aan

de dagen dat

de dagen nog dagen waren

de nachten nog nachten waren

raak ik verzeild in een onmogelijk

gevoel van geen grip meer hebben

op de wisseling van dag en nacht

ik zit gevangen in de schemering

van het loslaten

omdat mijn engel

is weg gevlogen

naar het niet meer

te bereiken land


klauteren door jaren vriendschap

samen al jaren

door het leven

klauteren van het ene moment

naar het andere

waarin we samen verbonden zijn

met dat wat ons altijd bind

het onvoorwaardelijke vertrouwen

in de vriendschap

de humor en het zijn

het verleden dat ons al zover bracht

samen genieten van de dingen

die komen

samen dromen om

wat nog komen gaat

kijken naar onze voeten

die ons altijd weer

naar elkaar toe

klauteren laat

Hits: 55