westerborkpad1

stille indrukken van wat komen gaat

druilige uren

lopen in de stilte van

de ontwakende stad

de scherven van het heden

de vele gebroken levens

die hier ooit waren

eenvoudig gevangen

in de stilte voor de storm

voor wat allemaal

nog te gebeuren staat

reflecties van het verleden

spiegelende straten

door het water

wat het aanraakt

dat zijn effect laat zien

de voetsporen

van de nacht

die verspreid liggen

in de stad

waarbij het verleden

zachtjes  gaat

verdwijnen

in de dag

als de regen valt

zachte klanken

van verdronken fietsbellen

die mij raken

in mijn tocht

langs de dagen uit het verleden

verdwaald in mijn wereld

van niet begrijpen

wat er is gebeurt

hoor ik de zachte klanken

van de regendruppels

die een snaar

uit het verleden raken

scherven in de hemel

gebroken tranen

die ik in mijn ogen voel branden

als ik staar naar de hemel

waar jij nu bent

zachter druppels regen

alsof het jouw tranen zijn

die mij troosten

omdat de schreven

in de hemel

jou en mij scheiden

voor altijd

als het niet meer te herstellen is

als de pijn

van het verleden

zo diep geworteld zit

dat het niet meer

te herstellen is

als de tranen

als ijs bevroren zitten

in je hart

dan is overleven

het enige

wat nog telt

om toch nog

te leven

na deze hel die er was

als de liefde huilt

als de liefde huilt

in de stille nazomer

van wat ooi

de zomer was

als de liefde niet meer oplaait

bij het zien van de stralende ogen

van die ander

dan huilt mijn hart nog meer

tot hij scheurt

omdat ik dan besef

dat ik jou moet laten gaan

dat het voorbij is

omdat ik was

omdat ik was

waar ik ben geweest

omdat ik wilde zijn

waar ik was geweest

stonden de namen geschreven

van hen dit niet meer

bij ons zijn

die ooit

hier op deze aarde

zijn geweest

achtergelaten tekens

dat je was

is duidelijke

de herinnering

aan een moment

liet je achter

ergens zomaar op een plek

waar je even was

achtergelaten tekens

als herinnering

van dat jij

er was geweest

om er te zijn

spiegelende dagen van de herfst

stille kleuren

van de gevallen bladeren

in de later herfst van mijn leven

gevangen in de spiegels

van de vele ogen

die ik heb aangeraakt

die soms stralen als ze me zien komen

die me aanraken

met de kleuren

van deze dag

knokken tot je er bent

het verzet

diep in mijn hart

dat ik niet kan laten gaan

tegen het vele onrecht

dat kinderen is aangedaan

dat hun jeugd ontnomen

door de tijd van toen

waarin niet begrepen werd

dat kinderen meer zijn  dan

een leuke bijkomstigheid

waarin niet werd gezien

dat kinderen

mensen zijn