westerborkpad10

verborgen deur naar mijn liefde

verborgen in de stille kloppen

van mijn hart

vind je soms een deur

die op slot lijkt te zijn

maar als je goed kijkt

blijk je alleen maar

even over het hekje

te hoeven springen

om mijn hart

sneller te laten

slaan

omdat je zo ver weg bent

dromen van jou en mij

die nu niet bij mij kan zijn

de afstand die te groot is

om maar even snel

bij elkaar te zijn

de verloren liefdes

van het moment

waarin we elkaar soms zomaar zien

met de ogen van de liefde

laat ons beseffen

dat de afstand tussen ons

altijd een probleem

zal blijken te zijn

even in de rust

ondanks de stormen

die in mijn hoofd razen

met de gedachten

aan de rust die niet meer is

dwaal ik door de stille straten

van mijn lege hart

om de rust te vinden

in de verstopte vogel

die mijn hart bewoond

me laat merken

dat ik er gewoon ben

kan zijn

waar ik ook ben

de geuren van de lente

streling van de geuren

van lang vervlogen tijden

na de winter

van de liefde

die even bevroren was

raakt ineens mijn hart aan

waarin jouw naam nog steeds

staat geschreven omdat we beiden weten

dat we zonder elkaar

niet kunnen bestaan

omdat hij weer zingt

onze zoon uit het land van de gouden zon

was al maanden niet meer de zon die

hij altijd was

hij was stil en terug getrokken

totdat hij op een avond

voor ons zijn twee vaders stond

met de mededeling dat hij

ook op mannen viel

we keken hem alleen maar aan

met tranen van blijdschap in onze ogen

omdat hij dat zelf ontdekt had

nadat dit was gezegd

begon hij weer te stralen

zong overal waar hij ging

omdat hij wederom gelukkig met zichzelf was

en ik boog

geluisterd naar de woorden

waarmee je mij wilde raken

mij pijn wilde doen

zonder dat je besefte

dat je mij niet meer raken kon

met jouw woorden van verwijt

ik keek je alleen maar aan

heb gebogen voor je

gezegd dat ik blij ben

dat je dit hebt gezegd

dat het nu eindelijk duidelijk was

dat jij en ik inderdaad

niet het ideale paar was

laatste moment van de herfst

ach ik weet het wel

mijn lichaam

raakt langzaam het verval aan

ondanks dat ik zo mijn best doe

om het niet zo snel te laten gebeuren

toch gaat de herfst langzaam

mij verlaten

breekt de vroege winter aan

zal ik moeten leren leven

met mijn lichaam dat langzaam

steeds minder aankan

zachtjes praten

stille gesprekken

met de zachte woorden

van ragfijn verlangen

naar de dagen die niet meer zijn

in totale eenzaamheid gevangen

doet elk niet uitgesproken woord

die niet meer werd gehoord

door de stilte van de tijd

pijn in het  gevoel

van onbegrepen te zijn

de lente kwam even terug

de lente kwam even terug

zomaar even in mijn hart

terwijl ik zachtjes langs jouw lichaam streek

maar even jouw hart hoorde kloppen

in de herfst van de tijd

even maar ontdekte

dat ik het nog voelen kon

de liefde die jij

mij terug gaf

voordat de liefde

echt begon

in mijn eigen bedje

de late avond

in mijn eigen bedje

die ik met zorg heb opgemaakt

waarin ik mezelf dan zie liggen

dromen in de nacht van deze tijd

kijk ik toch nog snel even

naar de uren die verder gaan

raak ik nog even mezelf

en mijn geluk

intens gelukkig aan