westerborkpad12

als de knopen zijn opgelost

de kluwen van draden

die de losse eindjes

tussen jou en mijn hart

verbinden

zijn we al jaren kwijt

door de vele knopen die

er zijn ontstaan

door het elkaar niet met woorden

te begrijpen

we zijn al heel lang de draad kwijt

totdat we de knopen hebben opgelost

bleken we ineens

totaal vreemden zijn

braken we samen los van

het met elkaar verbonden zijn

omdat hij haar zo mist

de eenzaamheid

grijpt hem soms naar de keel

dan wil hij dat ze weer bij hem is

dat ze weer in zijn ogen kijkt

dat ze weer samen lopen door de natuur

soms als het alleen zijn

hem te zwaar valt

pakt hij haar rollator

loopt er mee daar waar ze

het liefste wat

praat hij wat met haar

die in zijn gedachten dan naast hem loopt

met haar rollator aan de hand

balanceren

niets meer om te verliezen

balanceren op het randje

van wel of niet door gaan

de ballen in de lucht houden

omdat er teveel te verliezen is

als ze vallen

in de mist van het ongewisse

totdat ik besef

als ik het gewoon laat vallen

niet meer balanceer

dan heb ik niets meer te verliezen

keert de rust terug

in mijn leven

de dagen van het weg gaan

de tranen

die we huilen

bij het afscheid van elkaar

nadat we elkaar weer eens zagen

wetende dat de liefde die is

niet met ons meekan naar waar we zijn

of gaan

raak ik je met tranen bedekt gezicht aan

kijk ik in jouw ogen

zeg alleen maar

dat ik jou niet missen kan

zoveel dat ik zie

dwalen door de stille straten

van het leven

waarin ik soms zomaar

iemand gevangen zie

kijk ik naar de ogen van de mensen

die aan mij voorbij gaan

zie ik wat de meesten

niet zien

zie ik hun leven weerspiegeld

in de ogen die meer

zeggen dan de woorden

die men gedachteloos zei

ontworstel

ontworstelen aan de uren

aan de ritme van elke dag

ga ik langzaam mijn eigen

paden bewandelen

loop ik daar waar niemand

ooit kwam

ontworstel ik me

aan de voorgeschreven wetten

die niemand de vrijheid

laat

maar hij stond op

mijn zoon uit het land

van de gouden zon

komt met een van woede vertrokken mond

thuis

hij kijkt me aan

zegt dan dat het tijd werd

dat er wat van werd gezegd

hij was het zat dat gepest van een klasgenoot

die net wat anders was dan de rest

hij was gaan staan

de pesters  aangekeken

gezegd dat ze moesten stoppen

omdat hij anders ze wel

even in elkaar rammen zal

omdat het berust

klanken van de vogels

die zingen in de dag

omdat het kan

die berusten

in het feit dat ze

er niet altijd zullen zijn

ze zingen hun lied

zodat ze worden gehoord

zodat men weet

dat ze er zijn

ze berusten in het leven

zoals het leven

moet zijn

omdat ik groei

stilstaan

bij hetgeen mij overkomen is

de tranen die ik soms

zomaar voel komen

terwijl ik

mezelf niet mis

de boosheid die

soms onterecht

nog in mij is

verdwijnt langzaam

doordat ik mezelf

vergeven kan dat ik

soms dingen niet wist

mijn liefste wat nu

mijn liefste

heb lief zeggen we zo vaak

tegen elkaar

dat het meer woorden zijn

dan de kracht van wat we zeggen

de betekenis van deze woorden

lijken te verdwijnen

in de toonloos van wat we zeiden

het liefhebben is inmiddels

verdwenen in de tijd

we zijn soms niet eens meer bewust

van dat we samen

een stel zijn