westerborkpad13
die lege stoel
in de kamer
van mijn herinneringen
staat nog altijd die lege stoel
waarin jij ooit zat
waarin je verhalen vertelde
waar jij en ik
met elkaar verbonden waren
de plek die jij daar innam
is altijd leeg gebleven
omdat jij niet langer
mocht blijven leven
de bloemen van afscheid
de witte rozen
van het niet meer
bij elkaar zijn
de verbroken draden van de verbondenheid
is verdwenen
in het niet meer bij elkaar kunnen zijn
de witte bloemen van het afscheid
die nog altijd zullen zijn
laten mijn tranen
een kleur krijgen
zodat ik ze kan
laten gaan
de tekening van mijn leven
de geschreven lijnen
waarin ik mijn gevoel gevangen zit
de dingen die mij raakten
op allerlei manieren
die ik soms niet begrijpen kon
blijken dan ineens
zomaar er te zijn
geschreven woorden
die ik niet kan lezen
die ik soms niet eens
van mezelf begrijp
dobberen op het gevoel van eeuwig
dobberen
op het gevoel van eeuwig
dromen in de tijdloosheid
van het vergeten
van wat ooit was
verliezen in de stilte
die me omringt
in de oorverdovende bron van geluid
alleen maar dobberen
in het gevoel van eeuwig
om zo tot mezelf te komen
waar ik nog meer mezelf
kan zijn
geuren van het verleden
de stille geuren
die mijn neus aanraken
brengen met terug
naar de tijd van jou en mij
waarin wij de liefde
aan elkaar gaven
waarin wij beiden zeiden
het is voor altijd
wij
zoals wij zeiden
duizenden woorden
hebben wij gesproken
over de liefde die soms is
en soms verdwijnt
in elke lente
spraken we de woorden
als we samen het eerste veulen zien
ergens in de wei
dat we dan
voor altijd bij elkaar zijn
als ik van jou afscheid neem
soms gaan mijn tranen
hun eigen weg
huil ik om wat niet meer is
om wat was
laat ik het los uit de verscheurdheid
van mijn hart
laat ik je gaan
om zo vrij van jou en mij
verder te gaan
omdat je was
omdat je was
omdat je bent
omdat is
alles wat je gaf
wat ooit mij heeft bereikt
uit de diepste van jouw hart
raak ik je nog even aan
om zo te weten
dan jij en ik
nog steeds samen gaan
het kleine verdriet
de stille tranen
die ik huil
in de stilte van de tijd
waarin mijn tranen
niet meer zijn
de tranen die ik verloren heb
met het huilen in de nacht
omdat jij niet meer
hier zijn mag
zag ik terug in dit kleine verdriet
dat
in de stilte van de nacht
het leven verliet
verdroogde tranen
de vele tranen
die ik heb laten vallen
omdat ik nog steeds van jou hou
de koude nachten
waarin ik mezelf niet zien kan
waarin ik verloren rondloop
waarin ik niet meer besef
dat jij niet meer bent
de verdroogde tranen
van mijn hart
verdorren langzaam
met mijn verdriet
van deze dag
Hits: 39