westerborkpad13

die lege stoel

in de kamer

van mijn herinneringen

staat nog altijd die lege stoel

waarin jij ooit zat

waarin je verhalen vertelde

waar jij en ik

met elkaar verbonden waren

de plek die jij daar innam

is altijd leeg gebleven

omdat jij niet langer

mocht blijven leven

de bloemen van afscheid

de witte rozen

van het niet meer

bij elkaar zijn

de verbroken draden van de verbondenheid

is verdwenen

in het niet meer bij elkaar kunnen zijn

de witte bloemen van het afscheid

die nog altijd zullen zijn

laten mijn tranen

een kleur krijgen

zodat ik ze kan

laten gaan

de tekening van mijn leven

de geschreven lijnen

waarin ik mijn gevoel gevangen zit

de dingen die mij raakten

op allerlei manieren

die ik soms niet begrijpen kon

blijken dan ineens

zomaar er te zijn

geschreven woorden

die ik niet kan lezen

die ik soms niet eens

van mezelf begrijp

dobberen op het gevoel van eeuwig

dobberen

op het gevoel van eeuwig

dromen in de tijdloosheid

van het vergeten

van wat ooit was

verliezen in de stilte

die me omringt

in de oorverdovende bron van geluid

alleen maar dobberen

in het gevoel van eeuwig

om zo tot mezelf te komen

waar ik nog meer mezelf

kan zijn

geuren van het verleden

de stille geuren

die mijn neus aanraken

brengen met terug

naar de tijd van jou en mij

waarin wij de liefde

aan elkaar gaven

waarin wij beiden zeiden

het is voor altijd

wij

zoals wij zeiden

duizenden woorden

hebben wij gesproken

over de liefde die soms is

en soms verdwijnt

in elke lente

spraken we de woorden

als we  samen het eerste veulen zien

ergens in de wei

dat we dan

voor altijd bij elkaar zijn

als ik van jou afscheid neem

soms gaan mijn tranen

hun eigen weg

huil ik om wat niet meer is

om wat was

laat ik het los uit de verscheurdheid

van mijn hart

laat ik je gaan

om zo vrij van jou en mij

verder te gaan

omdat je was

omdat je was

omdat je bent

omdat is

alles wat je gaf

wat ooit mij heeft bereikt

uit de diepste van jouw hart

raak ik je  nog even aan

om zo te weten

dan jij en ik

nog steeds samen gaan

het kleine verdriet

de stille tranen

die ik huil

in de stilte van de tijd

waarin mijn tranen

niet meer zijn

de tranen die ik verloren heb

met het huilen in de nacht

omdat jij niet meer

hier zijn mag

zag ik terug in dit kleine verdriet

dat

in de stilte van de nacht

het leven verliet

verdroogde tranen

de vele tranen

die ik heb laten vallen

omdat ik nog steeds van jou hou

de koude nachten

waarin ik mezelf niet zien kan

waarin ik verloren rondloop

waarin ik niet meer besef

dat jij niet meer bent

de verdroogde tranen

van mijn hart

verdorren langzaam

met mijn verdriet

van deze dag