westerborkpad14
de lijnen van mijn tranen
de verloren tranen die als
jaarringen mijn gezicht tekenen
zijn mijn beloning van het leven
ze geven aan dat ik
het leven in al zijn zijn
heb omarmt
dat ik er in mee ben gegaan
dat ik heb liefgehad
dat ik verloren heb
de lijnen van mijn tranen
maken de lijnen van de lach
extra zichtbaar
even schuilen in jouw armen
heel even maar
mezelf verliezen
in de armen van jou
even maar schuilen
voor de waanzin
van de wereld
omdat ik het even niet
meer trek
even maar bij jou zijn
om me weer even
veilig te voelen
door bij jou te zijn
rusten in de gedachten aan morgen
gesloten ogen
die niet meer open gaan
omdat de tijd die was
verstreken is
in de worsteling tegen de tijd
rusten in de gedachten
aan morgen
die niet meer komen zal
sloot ik mijn ogen
om voor altijd
weg te gaan
omdat het moest
het was even onzeker
of op de kale vlakte van mijn hart
nog wel iets van liefde
te vinden was
totdat jij mijn hand aanraakte
de vonken oversloegen
zonder iets te hebben gezegd
de stilte ineens
intens aanwezig was
ineens bleek
dat er nog genoeg liefde
in mijn hart
aanwezig was
eenzaam rondlopen
rondlopen
zonder iets te zeggen
het verloren hart
dat niet meer
te helen is
verdwaald in de liefde
die maar niet komen wil
loop ik eenzaam rond
te dwalen
totdat iemand
mijn hart wederom
aanraken wil
je liet onze ring liggen
nadat we de woorden
die we zeiden
niet meer konden begrijpen
het begrip voor elkaars gevoel
was verdwenen in de strijd
om het gelijk krijgen
keek ik naar de rand van de tafel
waar jouw ring lag
die je van mij had gekregen
als teken van eeuwig
bij elkaar zijn
de eeuwige vraag
de eeuwige vraag
die in mijn ogen
geschreven staat
waarop het antwoord
iedereen schuldig blijft
raak ik soms even
in mijn gedachten aan
met de wetenschap
dat dat antwoord
nooit meer komen zal
tot zwijgen gebracht
omdat ik niet mocht zeggen
wat ik wilde zeggen
mijn levenskracht
werd tegengehouden
door de beslissingen van jou
besloot ik om
me vrij te vechten
voor altijd
om zonder jou
mezelf de kans te geven
te zeggen
wat ik altijd al zeggen wou
de schaduw van de sterkste
stilstaan
bij jouw dag van gaan
stil staan bij de tranen
die mij dieper raakten
dan ik zeggen kan
verloren staren
naar de stille momenten
van jou en mij
besef ik
dat ik nog altijd
jou voel in een
deel van mij
geschreven woorden die niet gelezen zijn
er zijn zoveel
woorden geschreven
in mijn hart
in mijn ogen
in mijn ziel
die men nooit heeft gelezen
die men nooit heeft gezien
zoveel gedachtes
die zijn gevangen
in de verloren tijd van toen
zoveel liefde die is verdwenen
omdat de geschreven woorden
niet gelezen zijn
Hits: 30