westerborkpad16

zachte windvlagen

hele zachte

vlagen van de wind

die mijn huid aanraken

die me als een lieve ademteug

van het leven

aanraken

met het verhaal

dat ik  rustig kan blijven ademen

dat ik elke dag

nog steeds

intens beleef

de kleine fluiter

mijn pad

werd gekruist door

de zachte fluittonen

van de verdwaalde vogels

die er steeds zijn

totdat deze kleine fluiter

ineens mijn kant op keek

begon te fluiten

alsof hij een concert speciaal voor mij gaf

ik heb gebogen in de stilte

omdat hij mij meer raakte

dan hij zelf had verwacht

zo vrij om te zweven

vrije geest

met vrije gedachten

over het leven

van het nu

loslaten

wat het betekende

geven wat het is

laten zijn wat het was

vrij zweven met gedachten

die nergens toe leiden

die gewoon

hun eigen vlucht gaan

als de tijd zijn tijd laat gaan

samen zitten kijken

naar de stille momenten

van de tijd

samen kijken naar de minuten

waarin we samen zitten

intens tevreden kijken

naar elkaar

waardoor we beseffen

dat wij samen

gelukkiger zijn

dan we ooit waren

door samen te zijn

je hebt het niet geweten

nooit uitgesproken de woorden die ik

telkens wilde zeggen

maar niet de moed vond om te zeggen

dat ik me bij jou het beste voel

dat ik thuis kom na een lange strijd

nooit uitgesproken

omdat ik bang was

dat dan alles

wat ik had gekregen

verloren zou gaan

gesloten en afgesloten

dag we gaan

het is niet meer

zoals het zou moeten zijn

dag ik ga

gesloten deuren

waaraan niet meer geklopt gaat worden

afgesloten hoofdstuk

van jou en mij

twijfel bij het vertrek

hebben we echt wel

genoeg gedaan

gepasseerd station

de lange weg

die ik heb te gaan

die ik loop zonder na te denken

waarin ik soms

zomaar verdwaasd sta te kijken

waar ik nu weer ben

beseffen dat sommige dingen

van het verleden

een gepasseerd station is

dat ik daar niet meer

naar teruggaan

kan

het is wat stoffig nog

de stofnesten van het verleden

die nog in mijn hart wonen

zijn er nog steeds

ze willen maar niet verdwijnen

met de tijd

ik blaas

ik stof

ik veeg

toch blijft het nog wat zitten

omdat het ergens toch nog heel

dierbaar is voor mij

vechten om te overleven

woeste gevechten

om te overleven

tegen de macht

van onmacht

die mij niet kan tegenhouden

van wat ik wil

gestreden

verloren

om te beseffen

dat tegen onmacht van een andere

niet te winnen valt

even rusten in de tijd van gisteren

heel even maar

rusten in de tijd

van gisteren

even maar zitten te kijken

naar de stille momenten

van de strijd die is geweest

elkaar aankijken

met de ogen vol verlaten vuur

de strijd is gestreden

we hebben het weer overleefd

door te rusten in de tijd

van gisteren