westerborkpad17

het eenzame graf

ergens

waar niemand het kan zien

staat daar het graf

van mijn lief

op het eenzame veld van eer

waarbij al zijn maten

ooit lagen

die zijn verplaatst naar

andere plaatsen

ligt hij daar eenzaam

verlaten

en alleen op mij te wachten

gevoelens van verlies

loslaten

van wat is

van wat was

open staan

voor wat komt

wat er zal zijn

verlaten van de gevoelens van verlies

met al de worsteling

met al de strijd

om zo

vrij van jou

vrij te zijn

hij is gebroken

na vele keren

te zijn gebogen

voor de onmacht van het bestaan

de vele tranen die hem aanraakten

door het onvermogen

van de anderen

is hij gebroken

verloor hij de kracht

om nog steeds

recht op

te staan

laatste omhelzing

de laatste dagen

van samen zijn

is aangebroken

het loslaten van het gevoel

van jou en mij

laatste keer de omhelzing

voordat jij naar het strijdveld gaat

om te vechten voor de vrijheid van het land

voor de liefde van jou en mij

laatste omhelzing

om nog even jou echt te voelen

om jou niet zo te missen

als je er niet meer bent

als  je weer voor me staat

als je weer voor me staat

met de tranen van wat is geweest

je naar me kijkt

met de hoop dat ik

nog steeds van jou bent

de twijfel in jouw ogen

of ik het nog wel voor jou ben

met de bloemen van ik hou van jou

in jouw hand

om te zeggen

dat je nu nooit meer weg zal gaan

de stenen gedachten

de gedachten

aan wie er liggen

die nu door groen overwoekerd

niet meer aan te raken zijn

die inmiddels niet meer zijn

die zijn verdwenen met de dagen

van de tijd

verloren gedachten

die nog steeds

op het veld van de herinnering

te wachten staan

hij zong in stilte

mijn tranen

die mijn keel dichtknijpen

zodat ik niet meer kan praten

met de woorden

ik heb je lief

ik ben je verloren

in de tijd van dit moment

hij zong in stilte

om zo mijn tranen

in stilte te laten vallen

die oneindig

bleken te zijn

alles vervaagde

alles vervaagde

alles verdween

alsof een aardbeving

door mijn herinneringen ging

alsof de dagen

niet meer hetzelfde waren

de dag dat ik wist

dat jij nooit meer

bij mij zou zijn

de tranen van het verleden

de tranen

van het verleden

zijn langzaam

doorzichtig geworden

door de vele keren

dat ik ze heb gehuild

ze vertelden de vele nachten

van het missen van mijn geliefden

die niet meer in het hier en nu

mochten zijn

omdat zij anders waren

dan zij