Westerborkpad18

zijn ogen zagen het einde

zijn naam is vergeten

zijn ogen spreken nog steeds

van hoop

het ongeloof

wat er te gebeuren staat

hij zag het einde komen

hij wist dat hij ook

weg zou gaan voor altijd

hij raakte in zijn laatste minuten

nog de zon

met zijn ogen aan

schemering van het verleden

lichte lichtval

in de avond uren van de dag

langzaam raakt de schemering

van het verleden

mijn verloren tranen aan

om me te doen beseffen

dat jij nooit meer

terug komen kan

hij speelt zijn muziek

in de stilte van de avond

staat hij daar met zijn viool

om de muziek van weemoed

te laten horen

aan hen die zijn heen gegaan

die zijn begonnen aan hun reis

naar nergens heen

waar niemand ooit

van terug is gekomen

waar iedereen

voor altijd bleef

als teddy maar mee mag

de reis die we moesten maken

met alleen dat wat echt nodig was

begon met de spullen die we niet moesten vergeten

die mee moesten in deze nacht

mijn dochter huilde hete tranen

omdat haar teddybeer niet mee kon gaan

toch is hij stiekem ingepakt

in een gele rugzak

zodat hij als troost

met haar mee kon gaan

op haar laatste reis naar

het hiernamaals

zo kreeg zij een naam

een foto van een onbekend meisje

dat mee ging met de trein

naar nergens heen

haar ogen die spraken

haar eigendommen ingepakt

om voor altijd weg te gaan

haar verhaal is blijven hangen

is blijven bestaan

waardoor ze een naam kreeg

dat ze voor altijd

in ons hoofd

blijft bestaan

vechten totdat ik er ben

vechten

tot ik jou overwonnen heb

de angst die me gevangen houd

vechten totdat de zon

mijn adem aanraakt

omdat ik vrij van

dat wat mij weerhoud

overwonnen heb

zodat ik

in vrijheid

verder leven kan

als ze me maar niet zien

me verstoppen

voor de ogen

van duizenden die komen

die zoeken

of ze mij zien

bang om gezien te worden

draai ik me telkens om

zodat men niet weet

dat ik het ben

die er toch is

spiegelingen van de dag

laatste stappen

die ik zet

op deze aarde

in de wetenschap

wat mij nog te wachten staat

voor ik daar ben

waar ik moet zijn

kijk ik naar de spiegelingen

van de dag

zie ik de zon die schijnt

die als ik ben gegaan

niet minder zal stralen

die er altijd zal zijn

nooit opengemaakte kist

verborgen geheimen

die me niet raken in mijn gedachten

die ik niet meer kan lezen of zien

onbesproken woorden waarin niets geschreven staat

de stilte van de gesloten kist

blijft alleen maar

onbekend

door de niet uitgesproken woorden