Westerborkpad19

de laatste wagon

de laatste uren

het laatste daglicht

dat ik nog kan zien

van waar ik nu vertrek

kijken naar de zon

die mij nog even aanraak

dan gesloten deuren

onderweg naar het onbekende

waar ik de zon

niet meer zal zien

waar ik voor altijd

mijn ogen zal sluiten

om niet meer hier te zijn

als hij droomt over het nu

verdwaalde gedachten

over het leven van toen

doen me beseffen

nu ik mijn zoon zie zitten

tussen alle herinneringen

die hier zijn opgeslagen

over een vreselijk verleden

waarin geen antwoorden waren

op de vragen waarom

dat ik voor hem een betere toekomst wens

dan wie dan ook

omdat ik zijn vader soms zo mis

haar laatste woorden vol hoop

haar geschreven woorden

die nog zijn gevonden

over dat ze hier is

waar ze niet wil zijn

haar verlangen

naar haar verloofde

die ergens anders is

doet haar beseffen

dat ze wel moet hopen

op iets beters

omdat ze beseft

dat dat er niet meer is

als de reis voorbij is

het spoor van het heden

dat begint en eindigt

daar waar je beseft

dat het niet meer kan zijn

dat de reis

die je ooit bent begonnen

ineens  bij zijn einde is

het berusten in het gaan

omdat het leven kostbaar

vol met goede herinneringen waren

die je in gedachten

bewaard

het verdorde leven

tussen de vele gedachten

van vele levens

ligt daar de vergankelijkheid

van het leven

langzaam verdroogt het

in de tijd

laat het verloop zien

van het loslaten

van de te  overleven strijd

het einde van het begin

het beginnen

van de reis

waarvan je het einde al weet

waarin je beseft

dat het niet meer is

dan wat het was

het halen van de eindstreep

soms te vroeg

soms te laat

omdat je niet weet

hoe het leven

zijn eigen weg gaat

afscheid in wit

de hoop

gevangen in de witte kleuren

van de tijd

de hoop

die in het afscheid

gevangen zit

de hoop dat ik jou

ooit weer

ergens terug zal zien

waar de tijd ons

weer bij elkaar

brengt na verloop van tijd

het einde van de reis

de meegebrachte steen

die in mijn hart aanwezig is

sinds de dag dat jij niet meer mag zijn

wie je was voor mij

leg ik neer op de

stille rails

van de verloren tijd

die eindigen

waar het leven nooit meer

normaal  voor mij zal zijn