westerborkpad2

ongelezen verhalen van het verleden

vergeelde bladzijden

van de geschreven woorden

die niet meer te lezen zijn

door de tranen

van het verleden

stilzwijgende gedachtes

die niet meer met de ogen

worden geraakt in het heden

verloren verhalen

van het verleden

die niet meer kunnen bestaan

mijn voeten blijven gaan

als ik dwaal

over wegen waarop

ik nieuwe sporen achterlaat

waar ik me afvraag

waar ik zou zijn geweest

als ik deze sporen niet

had gemaakt

dwaal ik vertrouwend op mijn voeten

op mezelf

door het leven

om te ontdekken

dat er nog zoveel

te ontdekken is

omdat jij jij bent

samen in een vreemd land

waar we beiden de taal niet spreken

waar we beiden niet weten

waar we zijn als we verdwalen

ging jij in de vroege ochtend

terwijl ik nog lag te slapen

voor ons broodjes halen

omdat je zo graag

met mij in bed

wilde ontbijten

om zo nog even

samen te zijn

losbreken uit het verdriet

gevangen in de tijd

waarin ik mezelf niet vinden kan

waar ik verdwaald

overmand door emoties

niet meer wist

waar ik kon zijn

besloot ik ineens

dat het genoeg was geweest

ging ik vechten

zodat ik los kon breken

uit het verdriet

dat me al te lang

gevangen hield

in het verleden

eenzame kerstbal

de dagen van de kerst

zijn al vertrokken

de kerstlampjes doven langzaam

ineens verdwijnt de warmte

die even intens aanwezig was

verloren dwalen door

de dagen zonder licht

zie ik ineens de eenzame kerstbal hangen

als een

troosteloos

gedicht

wandelen langs namen

wandelen langs de namen

die een plek kregen

in het heden

omdat ze naamloos verdwenen

in de nacht van de haat

wandelen langs deze stenen

die stralen en glinsteren

als de zon er op schijnt

om ze duidelijk aanwezig

te laten zijn

zodat we ze niet zullen vergeten

om wat hun is aangedaan

stille momenten van verdriet

verloren tranen

die alles lijken te wissen

uit het verleden

de tranen die de aarde raken

om hen die daar liggen

nog even aan te raken

om nog even

ze te laten weten

dat we er zijn

stille momenten van verdriet

waarin wij nog steeds

verdwalen

door de ondragelijke pijn

achtergebleven herinnering aan de herfst

achtergebleven herinnering

aan de laatste dagen van de herfst

de verkleuring van helder groen

naar de verschillende kleuren

naar het sombere bruin

waarin de winter

zijn intrede doet

stil loslaten van wat ooit was

de berusting dat ooit

het einde

komen zal

de reis naar het verleden

afscheid genomen

om te zoeken naar daar

waar ik vandaan kom

waar mijn eerste stappen staan

zonder dat ik ze ooit

heb geweten dat ze er waren

loslaten van wat nu nog is

om te beseffen dat de leegte

die ik al jaren voel

misschien nu eindelijk

in te vullen is

spion

verstopt

tussen takken van de tijd

kijkt hij naar het leven

dat langs hem heen gaat

zucht hij in alle gemak

met zijn gedachten

naar de tijd

waarin hij ook altijd haast had

maar voor hem is

dat gelukkig voorbij

nu hij rustig kan kijken

naar die langs gaan