westerborkpad3

hij zweefde weg

dagen wachten

staren naar de gesloten ogen

de moeizame ademhaling

die af en toe stokt

mijn hand in de zijne

zeggen dat hij mag gaan

dat het goed is

dat ik het aankan

stille momenten

om toch nog even bij hem te zijn

wachten tot het moment

dat hij weg zou zweven

naar daar waar hij

pijnvrij zal zijn

het vervaagde

het vervaagde

de gevoelens van het water

de gedachten aan het nu

het leven waarin hij was

langzaam verdween het voor hem

begreep hij niet meer

dat hij niet meer hier was

opgesloten in zijn verleden

in zijn kindertijd

begreep hij ineens

dat hij niet meer

bij ons was

de ster die niet staalt

het teken

dat gedragen werd

als een brandmerk

is ineens een symbool

van onrecht

de mensen die dit ondergingen

zijn verdwenen

terwijl de sporen van hun leven

nog steeds

in de hele wereld

zichtbaar zijn

dobberen in de late avond

in de late avond

net tussen het waken en het slapen

in de schemering

van de komende dromen

dobber ik nog even rond

in mijn gedachten

denk ik even aan jou

met de vraag waar jij

nu bent gebleven

nu onze beide harten zijn gebroken

door het niet kunnen

toegeven aan onze verlangens

om voor altijd samen te blijven

verborgen geheimen

verborgen geheimen

van het verleden

waar mijn voeten

langs dwalen  op zoek naar

de tijd van nu

verborgen gedachtes

die ineens opkomen

omdat ik me in gedachten

weer in jouw armen

dacht

omdat je keek

gewoon

omdat je keek

net op het moment dat ik mijn

camera op je richtte

dat ik drukte

had ik dit beeld

van jou gevangen

de druppel aan je neus

je lach op je snuit

gewoon gevangen

het beeld van een hond

die ik gewoon grappig vond

als de hemel kon praten

als de hemel kon praten

de woorden kon vertellen

van hen die er zijn

die daar nu wonen

die ons dan zouden

zeggen dat we niet

bang hoeven te zijn

voor wat komen gaat

als de hemel kon praten

met de stemmen van onze geliefden

dan zou het overgaan

minder eng zijn

achterbleven

mijn versteende tranen

die ik heb laten vallen

in de stilte van de strijd

in de stille uren

van het gemis

mijn tranen die

het verdriet niet verbergen

die het laten zijn

zonder te vertellen

of het ooit

verdwijnen zal

met de tijd

stralen van de tijd

stralen van de verdwenen

momenten van het leven

verdwenen gevoelens

van dat wat was

geen woorden meer te spreken

geen gedachten meer te delen

alles verdwenen

door de rustgevende stralen

van de tijd

die telkens weer

zijn eigen afscheid kent

om er te blijven

om er te blijven

om bij je te zijn

zonder dat ik echt ben

laat ik mijn sporen achter

als versteende tranen

die zeggen

dat ik je elke dag missen blijf

totdat ik in jouw armen

in de andere wereld

ben