Westerborkpad4

achtergelaten sporen van toen

de sporen

van het verleden

die nog steeds

de tranen laten vallen

in het diepste geheim van de nacht

waarin ik terug kijk

op hen die ik heb verloren

waar ik niet meer mee praten kan

die ik nog dagelijks even spreek

in mijn gedachten

om ze te laten weten

dat de liefde er nog steeds

is

mijn rozen van afscheid

witte rozen

gegeven op de dag

dat ik wist dat ik

niet meer terugkomen zal

naar daar jij niet meer bent

de bloemen die het afscheid

vertellen van jou en mij

voor nu en altijd

zodat mijn liefde

nooit verdwijnen zal

rusten in de luwte van de dag

rusten in de luwte van de dag

waarbij de zon al langzaam

afscheid neemt van de dag

langzaam de avond zijn intrede doet

mijmeren bij de gedachten

aan wat is en wat gaat

rusten in de luwte

van de dag

waarin ik langzaam

weer ontwaak

omdat hij even er was

elke keer weer

ben ik verrast over de Robin

die mijn pad passeert

alsof hij mij iets zeggen wil

over wat ik nog moet doen

waar ik ook ben

waar ik wandel

telkens zie ik hem bij mij

in de buurt

kijkt hij mij aan

alsof hij zeggen wil

kom op

jij kan het aan

zwaaien bij de poort

de laatste momenten

waarin jij en ik

nog even echt samen waren

voordat de tijd

van afscheid nemen

echt er was

leren loslaten

van elkaar omdat ik

niet met je mee kan gaan

zwaai ik nog even bij de poort

van de hemel

waardoor jij als engel

verder zal gaan

de slingers zijn opgehangen

jouw diepste wens

om te mogen gaan

na een strijd van jaren

waarin de pijn

de wanhoop

centraal stonden

heb ik aangezien

totdat het voorbij was

terwijl je je ogen sloot

vroeg je me om de slingers op te hangen

omdat je weet

dat de strijd nu gestreden is

waarin de dood de overwinnaar is

de stralen van de dag

staan met de handen

vol geluk

dat soms als zand

door mijn vingers glipt

of als trage bagger

aan mijn handen kleeft

kijk ik naar de stralen van de dag

waarin ik weer besef

hoe gelukkig

ik met jou ben

als het verleden je inhaalt

tranen stromen uit haar ogen

ze weet het niet meer

ze heeft zich van alles

in haar hoofd gehaald

haar gedachten verloren het

van de realiteit

ze was terug in haar verleden

waarin haar gepeste jaren

als een dolksteek

weer in haar

gedachten kwamen

als de spiegels iets anders vertellen

op staan in de ochtend

als een jonge god voelen dat ik er ben

lopen door het huis

waarin ik mijn dagelijkse dingen

aan het doen ben

totdat ik

ineens plotseling

mezelf in mijn raam weerspiegeld zie staan

de jonge god is verdwenen

ineens zie ik daar

een overjarige

man staan

niets kan me stoppen

er is niets

dat me kan stoppen

niets kan me tegenhouden

om toch nog even

bij jou te zijn

niets kan voorkomen

om nog even jou aan te raken

daar aan het randje van de pijn

van het loslaten

van wat we samen waren

om dan je rustige los te laten

rustig weer verder

te gaan