westerborkpad5

ze vertellen het me

het teken van het voorjaar

die me vertellen

dat de lente

weer komen zal

waar jij altijd

op mij wacht

stil moment van het besef

dat na het verlies van mijn

vele tranen

ik bij jou  altijd weer

de lente omarmen

mag

weglopen voor de waarheid

kijken naar hoe snel je rent

om de waarheid

die in mijn ogen geschreven staat

niet te hoeven zien

rennen totdat je de woorden  niet

meer kunt horen

waar jij steeds zo bang voor bent

waarmee ik zeg

dat ik je niet meer raken kan

dat je zo ver weg bent van mij

dat ik je niet meer

bereiken kan

om nog bij jou te kunnen zijn

verstilde wanhoop in zijn ogen

het pad gelopen

naar de plek waar zijn leven stoppen zal

de vuist gebald van het verzet

zijn hand open om te laten zien

dat hij niet is wie men dacht die hij was

staren in de ogen

van hen die hem zijn leven

zullen afnemen

omdat hij gewoon was

geboren in een huis

waarvan men vond

dat dat huis

niet goed genoeg was

tranen van de hemel

staan bij het monument

van de wanhoop

waarin  voelbaar is

dat wat niet meer mag zijn

kijken naar de bloemen

die daar liggen

met de tranen van de hemel

om diegenen

die niet meer

onder ons zijn

langzaam de herfst laten komen

loslaten van de dromen

die ik altijd had

waarin geschreven woorden

van de belofte voor altijd

verdwenen zijn

waarin geschreven stond

dat het goed is zoals het leven gaat

betreed ik langzaam de herfst van mijn leven

om te beseffen dat mijn leven

tot nu altijd al

een prachtige wandeling

is geweest

die ik met passie heb gemaakt

balanceren op het randje van de mist

de verloren dagen van nu

die hij soms nog even aanraakt

als de laatste zonnestralen van het leven

de tranen van het weten

dat hij niet meer hier terugkomen zal

langzaam balanceren op het randje van de mist

waarvan hij weet

dat hij daarin  voor altijd

verdwalen zal

als ik even maar jou kon aanraken

even maar

staan bij de trap naar de hemel

die ergens is

verlang ik weer

om even bij jou te zijn

je even aan te raken

even te zeggen

dat ik je zo mis

als ik maar even jou

kon aanraken

dan weet ik dat ik

je even maar

wat minder mis

rusten in de tijd

rusten in de tijd

waarin ik langzaam

het besef krijg

dat je niet meer terug komen zal

dat ik soms roep tegen de gesloten deur

dat je nu genoeg verstoppertje hebt gespeeld

dat ik je zo vreselijk mis

dat ik wil dat je

weer terug komt bij mij

waarbij het besef des te harder binnenkomt

omdat ik weet

dat jij niet meer terug komen kan

bij mij

opdat men hem niet vergeet

bladeren in de namenlijst

van hen die vielen

de onbekende soldaten

waarvan men de namen niet meer wist

schrijf ik met een pen

zijn naam in het register

om hem zo een plek te geven

om zo te weten

dat mijn zoon

nooit zal worden vergeten