westerborkpad7

alsof ik er nog ben

neergelegd

mijn liefde

mijn versteende tranen

om het eeuwige gemis

om zo er te blijven

zonder dat mijn liefde vergaat

gewoon alsof ik er nog ben

mijn steen

die niet verloren gaat

het achtergelaten glas

het laatste glas

dat in scherven uiteen viel

nadat we besloten

niet meer verder te gaan met elkaar

is achtergebleven

met de restanten

van onze liefde

die langzaam

verdampt

in de regen

zoveel vragen

er zijn nog zoveel vragen

die geen antwoorden krijgen

tussen hemel en aarde

er zijn nog zoveel woorden

die nog niet zijn uitgesproken

die niet zijn gehoord

over de verloren momenten

er zijn nog zoveel zangers

wiens stem nog nooit is gehoord

er zijn nog zoveel verdwenen gedachten

die nog steeds wachten

op een antwoord

spelen op de snaren van de stilte

zonder geluid

de tranen van het lied

dat nooit is geschreven

over iedereen die

waren  gevangen in  hun angst

over dat hun leven niet meer is

geschreven stilte

met de klanken van

de verdwenen muzikanten

gespeeld de verloren instrumenten

zodat iedereen

nog steeds  hun lied

horen kan

de verloren prins

diep in mijn hart

de verloren prins

die heel even in mijn leven was

die mijn hart raakte

zoals hij nog nooit was geraakt

de prins die ging

omdat zijn hart vol met liefde

voor een ander slaat

nog even

de lang verwachte stilte

van dit moment

waar de winter zijn laatste

minuten telt

totdat het laatste blaadje valt

bij het laatste zuchtje wind

op de zachtheid van de aarde

waar ik jou los moet laten

om je te laten gaan

naar daar waar je

voor altijd zijn zal

schuilen voor het verdriet

de regen van de tranen

die op mij valt

waarin de engelen

mij laten weten

dat je daar

aangekomen bent

laat ik langzaam neerdalen

in mijn hart

om zo te schuilen voor de tranen

die niemand

echt zien zal

de gevlogen engel

de engel

die kwam aangevlogen

om mijn liefste te halen

zodat hij daar is waar

ze hem graag willen

dat hij is

raakt nog even zachtjes

mijn hart aan

om zo de vrieskou van het verlies

te laten gaan

erehaag van verdriet

opgesteld in keurig rijen

staan daar de zerken

met de namen van de verdwenen

dierbaren

als een erehaag

van verlangen

om zo toch nog

steeds naast

ons te staan

kijken naar de toekomst

zonder het te willen zien

maar het weten

dat het zo is

de dagen die nog komen

ze willen aanraken

om te weten hoe het is

kijken naar de toekomst

om te beseffen

dat het soms beter is

om dat niet te weten

om zo de spanning van het leven

te blijven beleven