xeu2

als de beelden huilen

verdwaald in mijn gedachten

raak ik jou nog altijd aan

wetende dat je altijd

nog bij mij zult zijn

dat je naast mij zal staan

zachtjes zeg ik soms zomaar

jouw naam

om te merken dat naast mij

een soort van ruis ontstaat

ik voel je dan dichterbij dan ooit

als ik sta

daar waar de beelden

huilen om het verlies

van ooit

mijn masker dat verdween

jouw ogen

die me opnieuw raken

die me laten voelen

dat ik voor jou meer ben

dan alleen maar een persoon

die even langskomt in jouw leven

zorgen dat mijn masker

ineens afbrokkelt

omdat jij in mijn hart

ingebroken bent

woorden gesproken

gesproken woorden

die gevangen in zinnen

iets zeggen vanuit je hart

geschreven woorden die zomaar

jou wensen dat het goed met je gaat

gezongen woorden

die mijn hart raken

omdat jij zei dat je

alleen een gelukkig nieuwjaar had

omdat ik in jouw

armen liggen mag

mijn armen zijn te kort

grijpen in het luchtledige

omdat ik weet dat je daar ergens bent

graaien in het zand

van de aarde

waar jij je laatste rustplaats vond

hopende dat ik

je aanraken kan

waar je nu ook mag zijn

ontdek ik dat

mijn armen te kort zijn

om jou te omhelzen

dat je alleen nog in

mijn herinneringen

in mijn hart

voort leven kan

de koude hand van de eenzaamheid

aangeraakt door

de ijzige kilte

van de eenzaamheid

dwaal ik door de tijd

van toen

kijk ik naar de mensen

die mijn leven aanraakten

die dachten dat ik voor hen

altijd daar zou zijn

waar ik was

vertrokken omdat

deze warmte me te warm werd

warm ik me aan de hitte

van de ijzige kou van

het soms even bewust

eenzaam willen zijn

ooit is nog niet gekomen

soms voelt het alsof

ik nog sta te wachten op

het perron van de liefde

of de liefde ooit komt

mezelf afvragend

waarom hij zo lang

onderweg is

voordat hij er zal zijn

of zou ik 

hem in de verkeerde trein

voorbij gereden zijn

ga nu maar vliegen

sluit je ogen maar

het is goed

ga maar naar daar waar

jij welkom zult zijn

het is niet erg

het is zoals het leven gaat

zoals het moet gaan

loslaten

om te vliegen

loslaten om weer

een engel te zijn

die zweeft

door een tijdloze

tijd van de tijd

museum van het verleden

dwalend door de dagen

in de tijd van nu

kom ik steeds nieuwe lagen tegen

van mijn gevoel

raak ik ze met een tedere gedachte aan

leg ik ze als ik ze even weer gekoesterd heb

terug op de plek waar staat

het is afgesloten het is volbracht

kijk ik in mijn gedachten rond

in het museum van het verleden

waarvan ik het bestaan nog niet wist

totdat ik  mezelf ontmoete

in de dagen van het verdwalen in mezelf

om zo het mooiste museum te ontdekken

waar mijn herinneringen uit mijn jeugd zijn opgeslagen

als ze belt

elke avond belt ze me op

soms wel drie keer of vaker

met de vraag waar haar zus is

ze weet niet waar ze is gebleven

rustig leg ik haar uit dat ze overleden is

dat ze niet meer is

dan komt de vraag of ik weet

waar ze dan gebleven is

ze is haar toch echt kwijt

haar meegenomen naar het graf van haar zus

waar ze staat te huilen van verdriet

ze lijkt te beseffen dat haar zus echt niet meer is

bij thuiskomst gaat mijn telefoon

of ik ook weet waar haar zus is

die niet thuis in haar eigen bed ligt