xeu3

zachtjes gaat

zachtjes als een rimpeling

van het leven

gaat de tijd als

een zwaan die langzaam

en statig door het water glijdt

zachtjes

sta ik te kijken naar dit moois

wat me intens raakt

waarop jij zacht mijn hand pakt

zegt dat je van mij houd

dat jij net als ik

zo van deze zachtheid

van de tijd

geniet nu wij samen zijn

kun je daar ook dansen

stil bewegen

op het ritme van mijn tranen

beseffen dat het leven

niet altijd geeft wat hij behoorde

te geven

kijk ik naar zijn gezicht

met de stille glimlach

van het leven

dat niet meer is

hoor zijn stem nog

in mijn hoofd zeggen

kun je daar ook dansen

als je niet meer in dit

leven bent

(voor Jaap)

met de armen van de liefde

zachtjes  nog even aanraken

van het verwrongen gezicht

van de dood

dat het zo diep heeft geraakt

kijken naar de groeven

die verzachten in de tijd

raak ik verstrikt in gevoelens

van verdriet en opluchting

dat hij mocht gaan

om ergens anders

na zijn leven

verder op reis

te gaan

laatste wat ik zag

kijken naar die rechte rug

die weg gaat

beseffen dat dit de laatste keer was

dat ik hem zo zag

vertrekken na

de tijd van ons leven

waarin wij samen waren verbonden

voor de tijd

hem laten gaan

omdat we beiden

beseften dat het leven

soms een liefde

maar even kan laten bestaan

schaduwspel van heel even

gevangen in het moment

van verloren momenten

ontstaat het spel

met de schaduwen uit het verleden

waarin ik ontdek

dat de liefdes die er waren

niet meer zullen zijn,

de liefdes verdwenen

niet voor even

maar voor altijd

 ga ik me verliezen

in het schaduwspel

van het verleden

om als overwinnaar

weer volop in de zon

te gaan staan

gevangen in het moment

stil staan bij dat moment

waarin ik nog zie

dat het licht

ineens de duisternis aanraakt

waarin ik zag

dat jij je ogen sloot

zonder ook maar

iets te kunnen zeggen tegen mij

ik heb je laten gaan

niet wetende dat het licht

ineens verdween

toen ik de nacht ben ingegaan

bevroren voetstappen van de tijd

terugkijken op de voetstappen

die ik zo vaak hoopte te horen

in de nacht na de breuk

dat je terug komen zou

zoals ik zo vaak las

in boeken

zag in films

helaas bleek dat niet in

de werkelijkheid zo te gaan

gingen deze voetstappen

als klompjes ijs

ergens in de ijskast

van afgesloten en volbracht

stilleven van de komende winter

ijzige vrieskou dat mijn

hart aanraakt

waarin de warmte van ons samen

als een razende zijn hitte laat zijn

kijk ik naar jouw ogen

terwijl wij samen door het leven gaan

nu de herfst langzaam de winter

in gaat

kijken we samen naar het stilleven

van de winter

waarin ook wij weer

samen verder zullen gaan

langzaam terug naar de tijd van toen

in het leven

is ze al heel lang de weg kwijt

in haar hoofd

ze zoekt nog steeds

de uitweg uit haar doolhof

van het verleden

steeds verder zakt ze

in haar vergetelheid

van vandaag

steeds minder

begrijpt ze

dat haar zoons

voor haar staan