yinyang2

teer ligt ze daar

stil ligt ze daar

te kijken naar de witte wereld

waarin ze ineens is terecht gekomen

met apparaten om haar heen

die geluiden maken

die ze zich vaag herinnerd

van toen haar man hier lag

ze kijkt me aan

met ogen vol berusting

zacht zegt ze

als het mijn tijd is

dat ik moet gaan

dan is het goed

laat me dan met de wind

naar hem toegaan

spagaat tussen twee werelden

balanceren tussen mijn hoofd

en mijn hart

waarin de strijd ontstaat

of ik wel dit echt wil

wat er dreigt te ontstaan

vraag ik me af

wat ik moet

waar ik kan gaan

weet ik het niet meer

zit ik in een spagaat

tussen twee werelden

waarvan ik geen van beiden

los wil laten

om er eentje van te laten gaan

staren naar de prins

het zijn waarschijnlijk

de sporen van het verleden

waardoor ik in elke prins

een kikker zie

terwijl hij

allang geen kikker meer is

dat ik blijf kussen

in de hoop dat

op een dag er een prins

tevoorschijn komt

terwijl hij al de prins is

die al aangekomen is

omarm wat was

geen tranen bij het gaan

weten dat het goed was dat het ging

dat het leven

een andere bestemming vond

in het bestaan

laten gaan van het willen vasthouden

om te zien dat

dat wat ooit leefde

ineens meer deel uit maakt

van het leven

dan ooit tevoren

doordat de natuur

daardoor voedsel geeft

aan een nieuw leven

het draait in mijn hoofd

malen in mijn hoofd

over wat en hoe

vragen wat ik moet

mijn leven is zo goed

ik geniet elke dag

van dat wat er komen gaat

totdat jij ineens verschijnt

zegt dat je van mij houd

dat je mij wilt

terwijl ik denk

ik heb je nooit gemist

in mijn leven tot aan vandaag

hoe kan ik leren leven

met de vraag

waar je bent

als ik je missen ga

woorden die niet meer raken

het schreeuwen van het onvermogen

dat je niet meer kan zeggen

dat je van me houd

het verliezen van je waardigheid

door te zeggen dat je

niet meer weet wat te doen

het gooien met gal en modder

doet me beseffen

hoe wanhopig je moet zijn

besef ik ineens dat

de liefde van jou

niet meer voor mij

kan zijn

engelbewaarder

gesloten ogen

die niet meer spreken

niets meer zeggen

omdat het gevoel

voor altijd zwijgt

een zachte stem

die mij verteld

dat ik niet verdrietig moet zijn

dat ik gewoon moet blijven leven

genieten van elke dag

omdat hij er toch wel

in mijn gedachten

bij me is