zeeland1

wat ben je aan het doen

soms zomaar kom je ineens

bij mij binnen

ben je er zomaar zonder

dat ik je heb gevraagd er te zijn

soms ineens

sta je daar

in mijn herinneringen

naar me te kijken

met de vraag

waarom het tussen ons

niet is gegaan

zoals we beiden dachten

dat het zou gaan

afsluiten van een tijdperk

het is voorbij gegaan

de tijd sleet zijn herinneringen

opgeborgen in het verleden

in het heden

langzaam los gelaten

laten verdwijnen

daar waar alles in verdwijnt

een tijdperk

van veilig zijn

in de gekozen geborgenheid

van de tijd

sluit ik het af

om nieuwe herinneringen te maken

om de gemaakte herinneringen

daar te laten

waar ze nu zijn

en ik ga gewoon verder

herinneringen aan de laatste avond samen

waar je me vertelde

dat je een ander lief had gehad

tijdens dat we samen waren

de ongeloof in mijn ogen

maakte dat mijn hart

in duizenden stukjes brak

van geluk

omdat ik de mogelijkheid zag

om uit de situatie te komen met jou

dat ik mijn vrijheid terug had

door deze bekentenis

van jou

mijn schouder rust uit

de vele tranen

die je liet vallen

nadat de woorden waren gesproken

dat het beter was

dat ik en jij niet verder

zouden gaan als geliefden

maakte dat ik je alleen liet staan

omdat mijn schouder wilde uitrusten

van het steeds weer opvangen van jouw tranen

die je huilde omdat ik voorgoed

bij je weg bleek te gaan

toch kon ik gaan

nu ik mijn spullen pak

om te gaan

komen allerlei herinneringen naar boven

over de tijd van jou en mij

besef ik dat we het goed hadden

dat onze liefde toen we

voor elkaar gingen sterker was

dan welke storm dan ook

toch kon ik gaan met de mooie gedachte

dat dit niemand mij meer afpakken kan

ook al ga ik voor altijd

uit jouw leven vandaan

het is wat het is

ach de droom was mooier

dan de uitvoering

wat de kroon op een geweldige toch

zou moeten zijn

bleek een uitdaging voor de vriendschap

die we hadden

of we deze storm zouden doorstaan

we keken elkaar alleen maar aan

met de lach in onze ogen

en op ons gezicht

omdat we door al die tegenslagen wisten

dat onze vriendschap

alleen maar sterker werd

dan hij al is

als mijn tranen drogen

eindeloze lange nachten

waarin wij  spraken

over onze herinneringen

dat wat nog moest worden gezegd

voordat we konden zeggen

dat het goed was

dat je kon gaan

de tijd nam je mee

naar daar waar ik niet bij je kan zijn

mijn tranen zullen ooit drogen

als de tijd zijn werk heeft gedaan

al zal wat wij samen waren

altijd bij mij blijven

zal je altijd  een deel  van  mij zijn

je vangt me altijd op

als ik weer eens

loopt te zwalken door het leven

als ik weer eens

verdwaald ben in mijn onbegrip

als ik weer eens

vastloop in de stroom tranen uit mijn ogen

als ik weer eens

niet weet wat ik met mezelf aan moet

kijk je me aan

met een lach op je gezicht

waardoor ik weet dat je

me altijd weer op vangt

wat er ook aan de hand is