zeeland2

alles is veel stiller

geen deuren die worden dicht gesmeten

uit onmacht

geen geschreeuw meer omdat

we elkaar niet begrijpen

of elkaar willen begrijpen

stilte als een bloem

die op het punt staat om

open te gaan

zit ik te kijken

naar de stilte in de kamer

die me omringt

nu jij weg bent gegaan

stil zijn in de herinnering

geen woorden spreken

stil zijn in de tijd

van de herinnering

aan hem die is gegaan

elkaars handen vasthouden

in de angst voor wat komen gaat

dan vertellen over de mooie dingen

in het leven van hem

dat wat je bij is gebleven

in de stilte van de herinnering

van de tijd die nu voorbij is gegaan

al wil ik je niet kwijt

de tranen

in jouw ogen

laten me zien

dat je mij niet wilt verliezen

al weten we allebei

dat houden van

soms niet genoeg blijkt te zijn

tussen jou en mij

dat de er meer nodig is

om samen te blijven

al wil je elkaar niet kwijt

ben je elkaar toch

ergens al  kwijt geraakt

laten we het zijn

het pad

dat we samen gaan

is niet altijd het pad

dat we zouden willen volgen

gedreven door verlangen

naar de vergeten herinneringen

gaan we telkens verder

op het gekozen pad

om daar te komen

waar we gelukkig

kunnen zijn

rusten in de stilte van de tijd

adempauze

na het gevecht

van alle dagen

om de liefde vast te houden

die er eigenlijk al niet meer is

verlangen naar intimiteit

die is verdreven door

het verlangen naar de stilte

in de storm

om zo in de stilte van de tijd

te rusten voor altijd

terug in de tijd

kijken naar een serie

waarin jonge jongens

de liefde ontdekken

voor elkaar

ik kijk er na

en zie jouw ogen

jouw lach voor me

toen je zei

dat jij mijn vriendje

wilde zijn

als de engel komt

late uren in de nacht

haar hand vasthouden

die al heel lang

in de mist leeft

haar aanraken

om haar te laten voelen

dat ik er ben

die ze niet meer herkent

dan komt de engel

om haar te halen

laat ik haar gaan

voor de tweede keer

wat niet omkeerbaar is

vruchten van het verleden

het verleden

dat niet altijd even lief was

voor wie ik ben

heeft me geraakt

gemaakt tot

wat ik nu ben

de vruchten van het verleden

die me nog steeds laten voelen

dat ik anders ben

dan anderen

maken dat ik steeds meer

besef dat ik uniek ben