zonlicht1

zelfs dan huil ik

na de woorden

dat het niet meer gaat

dat we moeten stoppen

met elkaar

de liefde die er is

maar niet meer kan bestaan

het verleden

dat zijn tol eist

in het vertrouwen

wat kapot is gemaakt

maakt dat ik nog steeds huil

omdat het echt niet gaat

en dan ben je gegaan

samen in onze tijd

waarin we gevangen

in de liefde van ons hart

verbonden zijn met elkaar

de duisternis

die komt als je weggaat

staar ik je nog even na

door het raam

dat beslagen door mijn tranen

laat voelen

dat ik je nu al mis

nu je net bent gegaan

teveel te verliezen

de liefde die ik voel

in het moment van magisch samenzijn

de woorden die gesproken waren

waarin jij en ik

vonden dat we

samen konden zijn

kijken in jouw ogen

met je stralende lach

besef ik dat ik verliefd ben

maar zo bang ben

voor wat ik verliezen zal

mijn jas uitgedaan

binnenkomen

zonder jas

omdat ik altijd als ik ergens ben

ik niet mijn jas uit wil doen

zodat ik me dan

misschien ergens thuis voelen zal

kijk ik naar jouw ogen

waarin ik verdrink door de liefde

die er is

neem ik de volgende keer

mijn jas mee om hem uit te doen

om zo thuis te komen

bij jou waar ik altijd thuis wil zijn

late avond

late avond

gevangen in mijn eigen donkere wereld

werd ik gevraagd

om bij hem te komen

die ik lief had

hij vertelde me dat

zijn liefde voor mij

heel groot was

dat hij van me hield

dat ik voor hem

zijn alles was

waardoor mijn wereld

ineens niet meer zo donker was

steeds trager

de tijd tikt

steeds trager

zijn minuten wals

van het verleden

waarin het heden

steeds meer vervaagd

langzaam komt de mist

in haar hoofd

langzaam beseft ze

dat ze niet meer

lang in deze wereld is

teveel trapjes

het trapje

naar de hemel

die me met jou verbond

is inmiddels

zo moeilijk  te vinden

omdat er steeds meer trapjes komen

van de mensen van wie hou

 die verdwijnen  met de tijd

zodat er steeds meer trapjes

komen te staan

die ik soms beklimmen wil

om weer bij iemand te zijn

ik heb nog geen koekje gehad

in de herfst van haar leven

raakte ze steeds meer

verstrikt in de mist

in haar kamertje

waar ze nu woont

zat ze op haar stoel

met mij te praten

terwijl ze na elke zin

zegt dat ze nog geen koekje heeft gehad

dus pakt ze er nog eentje

terwijl ze me vraagt

hoe kan het dat ze  bijna

niet meer in haar kleren pas

wachten in de tijd

jong en onbezonnen

als we waren

raakten we verstrikt

in de liefde die we voelden

maar die niet kon zijn

nadat we elkaar

de belofte deden

dat we op elkaar zouden wachten

besef ik me des te meer

dat de tijd zijn slagen slaat

dat ik steeds langer moet wachten

in de hoop dat je op een dag

echt voor me staat

nog steeds jij

eindelijk kwam je naar me toe

zag ik je ogen

zag ik dat je

ouder was geworden

je liep al wat gebogen

we keken elkaar aan

werden meteen weer

de jonge jongens die we toen waren

die met elkaar lol hadden

waarop ik me  besefte

jij ben nog steeds jij

ondanks dat de dagen  het leven

voor jou niet zo lief

waren