zonlicht2

omdat je was

afgesproken

om elkaar te zien

elkaar echt te ontmoeten

in de stilte van de stad

wachten totdat jij kwam

totdat je er bent

dan je hand op mijn schouder

die voelt als geen ander

het was de tinteling van

thuiskomen

de warmte van

eindelijk zijn we

thuis gekomen  bij elkaar

de muziek is gestopt

er zullen geen klanken meer klinken

in dit huis

de balzaal is voorgoed leeg

er zal geen dans meer worden gedanst

de zanger en zangeressen

zullen niet meer zingen hier

omdat de liefde die tussen jou en mij

voor eeuwig verdwenen is

als alles is gezegd

de tranen zijn uitgehuild

de woorden die we spraken

zijn niet meer te herhalen

alles is klaar en volbracht

nog even elkaar vast houden

dan los laten van wat was

laten gaan van waar ooit

oprecht  voor  altijd bedoeld

was

in het licht

de stralen

van het licht

die me vangt

in de stilte van de tijd

van het verlangen

naar jou en mij

in het licht

staat mijn lief te wachten

totdat ik weer

bij hem zal zijn

dat lukt haar wel

op bezoek bij mijn moeder

die niet meer weet wie ik ben

die niet eens meer haar eigen

heden kent

ze schuifelt door de kamer

krijgt geen kastdeurtje open

die niet eens op slot is gedaan

dan loopt ze naar

de pot met drop

op haar tafel

met een moeilijke sluiting

die ze dan wel open krijgt

zodat ze een dropje neemt

waarna ze verder door haar

kamer schuift

de duisterste momenten in mijn leven

duisteren momenten

in mijn leven

mijn zoon ligt in bed

geveld door de vreselijk ziekte

waarvan hij niet te genezen is

ik zit naast hem

hou zijn hand vast

de angst staat in zijn ogen geschreven

met de vraag of ik weet wat hem

daar te wachten staat

ik zwijg met tranen in mijn ogen

hou zijn hand vast totdat

hij gaat naar daar waar  het

naar ik hoop

beter voor hem zal zijn

nou ik ga weg hoor

met het hele gezin

op visite bij haar

die  naar ons kijkt

ineens opstaat

zegt dat ze naar huis gaat

omdat het te druk is voor haar

we zeggen dat is goed

terwijl ze naar haar jas loopt

haar tas pakt

komt ze terug om te zeggen dat ze gaat

we zeggen dag tegen haar

terwijl ze de gang in loopt

en dan weer bij ons in de kamer staat

en zegt dat ze naar huis gaat

voor de vijftigste maal

hoopvol

onder het gedenkteken

voor de gevallen andersgeaarden

in het kamp waar ik ben

sta ik ontroerd stil

kijk ik naar de stilte die is

raak ik verstrikt in mijn emoties

omdat dit als ik toen had geleefd

mij ook had kunnen gebeuren

totdat ik naar beneden kijk

ineens tussen de stenen van herdenken

van dat je bent geweest

ineens iets groens ontstaat

waardoor ik weer weet

dat hoop altijd blijft bestaan

dat het ooit beter zal gaan

stukje bij stukje

loslaten van onze zoon

die de wijde wereld in wil

reizen wil maken naar landen

waar we nog niet zijn geweest

met zijn rugzak op zijn rug

zijn ogen stoer op de toekomst gericht

laten we hem gaan op het vliegveld

om zijn droom uit te laten komen

terwijl wij thuis in angst en beven

op zijn berichtjes wachten

dat het goed gaat

laat me los

de gebondenheid

met jou gaat niet meer

ik kan er niet meer mee omgaan

ik wil dat het overgaat

dat je me los laat

dat ik weer kan vliegen

door de tijd

door het leven

zonder dat ik gebonden ben

aan jou die me

dat niet toestaat

om vrij te zijn in mijn leven

gesloten liefde

gesloten liefde

voor altijd

zonder de angst

dat ik er alleen voor sta

nu ik bij jou ben

mijn vrijheid

kan ik vasthouden

in de tijd van het samenzijn

omdat jij net als ik

gesloten in de liefde

toch vrij wilt zijn