zwart1

afscheid nemen in de uren van de avond
dit was het dan
geen woorden meer
die de pijn kunnen verzachten
de leegte die komen gaat
niet langer meer tegen te houden
door vast te houden uit de angst
voor de eenzaamheid
maakt dat ik afscheid van je neem
in de uren van de avond
zodat wij beiden in de eerste nacht
van het weer vrij zijn
kunnen ervaren dat we niet meer
samen zijn

als ik thuis kom
de geur van vers gewassen wasgoed
komt me al bij de deur
tegemoet
waar jij dan staat
te stralen
met in je ogen de blik
van ik hou zoveel van jou
dat ik smelt in
mijn diepste verlangen
en vraag me nog steeds af
waarom ben ik van jou

in de heftigste storm
de woelige tijden
van onze beginliefde
is langzaam
verdwenen in een rusteloze wind
we kijken elkaar aan met het vuur van vroeger
zonder de orkanen die ontstonden
in het verlangen als we bij elkaar waren
we zijn soms verdwaald in de heftigste stormen
wegens het onbegrip
zonder te begrijpen
dat onze verlangens
nu pas echt oprecht zijn

hoe ga je nu
ik sprak geen woorden
tegen jou
nadat de stilte niet meer te doorbreken was
je zweeg met woorden
die je niet meer uitsprak
die je verzweeg als ik naar je keek
de stilte maakte de afstand zo groot
dat ik je maar liet
en af en toe vraag ik me nog af
hoe het met je gaat
omdat ik ergens jou nog steeds mis

als hij zich verschuilt
teruggetrokken
achter de tralies van onbegrip
kijkt hij mij aan
hij verschuilt zich
achter woorden die ik niet versta
ik kijk hem aan
fluister zachtjes
ik hou van jou
al ben je nu even niet bereikbaar
en als je wilt praten
dan zal ik er voor je zijn

hij is meer dan wat ik zeggen kan
hij is meer dan hij denkt te zijn
mijn puberzoon
die langzaam steeds
meer zijn eigen leven leiden gaat
langzaam verdwijnt hij steeds meer
in zijn eigen wereld met vrienden
met de anderen die om hem geven
al kan ik het niet omschrijven
met de juiste woorden
dat ik altijd van hem houden zal
omdat hij mijn zoon is
die we hebben gehaald
uit het land van de zon
om meer dan welkom
in ons hart te zijn

weerzien
slaande deuren
boze woorden
vertrokken met de woorden
ik kom hier nooit terug
dagen wachten
of je toch komen zou
dan zie ik je op straat
je kijkt me expres niet aan
kijkt langs me heen
ik raak je even aan en zeg dan zachtjes
dat het me spijt
waarop je je armen open doet
mij weer laat wonen in je hart
waar thuis blijkt te zijn

ik zou moeten rennen
jou zien
in de wirwar van emoties belanden
omdat ik niet weet
wat ik moet met jou
niet weten wat ik
mijn gevoelens moet
verdwaasd zoek ik naar uitweg
om niet weer in jouw
web verstrikt te raken
tot ik besef
ik had moeten rennen
maar ik ben alweer gevangen
in jouw stralende lach

de stille momenten van het samen zijn
zitten
in dezelfde ruimte
zonder iets te zeggen
zonder te praten
over het leven
in stilte verzonken
zonder te vragen
zonder wat te zeggen
zijn we verbonden
in de stille momenten
van het samen zijn