zwart2

dat wat het laatste wat ik zag
de reis van ons samen
liep op de klippen
door het onvermogen
om elkaar nog te begrijpen
het uit elkaar groeien
omdat we niet doorhadden
waar we elkaar hadden verloren
in het samen zijn
het laatste wat is zag
was dat jij weg liep
uit de trein
die ons samen niet verder als geliefden bracht

zo ging je op je laatste reis
dagen gepraat
met elkaar
je besluit stond vast
je wilde echt niet meer verder
de pijn die je voelde
was te erg
ik keek je aan
raakte in stilte je hart aan
daarna de mijne
waarop ik zei
het is goed ga maar
in mijn hart zul je altijd zijn

mijn onvermogen
gevangen
in de woorden
die ik niet kan zeggen
het verborgen houden
van mijn gevoelens
omdat ik niet weet
hoe je reageren zal
loop ik gevangen
in mijn onvermogen
hopeloos verliefd
op jou te zijn

hij rust
hij is stil
hij zegt even niets
onze zoon
van de andere kant van de wereld
ik kijk soms naar hem
vraag me af wat
er in zijn hoofd omgaat
totdat hij ineens voor me staat
me vertelt dat hij het even niet ziet zitten
in de wereld
omdat de wereld voor hem
ineens veel te snel draait

het nieuwe bed
voor het eerst
in ons nieuwe bed
waar we door een knop
rechtop of naar beneden kunnen gaan
met het matras
terwijl we samen in bed liggen
druk je op de knop
om omlaag te gaan
terwijl jij langzaam naar beneden zakt
zing ik spontaan
het bekende lied van waarheen leidt de weg
waarop jij gierend van de lach
in slaap valt

toen je wegging
totaal onverwachts
verdween je uit mijn leven
totaal zonder een teken
ging je je eigen weg
verdween je
naar nergens ergens heen
in totale paniek
ging ik op zoek naar jou
vroeg ik je
hoe het met je ging
waar je was
waar geen antwoord op kwam
totaal onverwachts
verloor ik mijn zoon van de zon
die zijn geluk ging zoeken
aan de horizon

als je maar niet wegloopt
in gedachten kijk ik naar je
terwijl we door een museum lopen
ik zie je staan vol bewondering
naar de kunst die je ziet
ik besef ineens
hoe goed we het samen hebben
dat we samen zo genieten
van het samen in een wereld
vol met kunst te zijn

de liefde die kwam
niet meer dat vinden
waar ik naar zocht
geen liefde meer
die ik kreeg
totdat ik jou zag
mijn hart ging open
ik keek je aan
besefte ineens
dat jij het was
waar ik voor moest gaan

en hij danst
stille avonden
waar hij gevangen zit
in zijn eigen gevoel
waar hij geen contact krijgt
met zichzelf
laat staan met anderen
hij is weg in zijn wereld
van verbazing over het leven
ik kijk naar hem terwijl
hij danst
om zo bij zijn gevoel te komen
om te kunnen zeggen
wat hij nu even niet zeggen kan

soms breekt mijn hart
soms zomaar
breekt mijn hart
als ik zie hoe hij
worstelt met het leven
met zichzelf
terwijl alle antwoorden
allang in zijn ogen geschreven staan
zoekt hij naar het onmogelijke
om te ontdekken
dat hij eigenlijk veel meer kan
dan hij aan zichzelf
toegeven kan

zomaar ineens
niets te zeggen
geen woorden om vuil te maken
aan elkaar
elkaar weer zien
na een lange tijd
ineens is daar het gevoel weer
waarvan ik dacht
dat het verdwenen zou zijn
terwijl jij daar staat
zijn we ineens
weer echt bij elkaar