zwitserland2

even rusten

vertederende beelden

vier mensen op een rij

ik zie ze samen kijken

 naar de zee

zacht zitten ze te praten

zij aan zij

hij raakt even haar hand aan

zegt dat hij 

zo blij met haar is

zij lacht heel stil

zegt dan zachtjes

ik blijf nog hel lang bij je

als God het wil

hij kust zacht haar wang

zullen we even rusten samen

zegt hij zacht


stil heel stil

stil heel stil

luister ik naar het nieuws

met de tranen in mijn ogen

mijn gedachten

niet meer in staat 

om te denken

heel stil van binnen

omdat de gedachten 

aan wat nooit meer mag gebeuren

ineens toch

weer lijkt te gebeuren

nog stiller kijk ik  naar de teksten

die ik zie

de tekens van medeleven 

die er zijn

stil heel stil hoop ik dat

de angst niet groter gaat worden

door de tranen om het verlies

stil heel stil

sta ik stil tij dat

wat niet meer mogelijk is


kunnen we elkaar nog aanraken

mijn handen 

raken nog

even jouw lichaam aan

nog even druk ik zacht

een kus op jouw gezicht

heel even nog

ruik ik de geur

van jou di ik nu al mis

dan laat ik je achter

in de ruimte waar

een ieder dan alleen is

ik kijk nog een keer om

zeg heel zacht

als het kan

laat me dan even weten

dat je me af en toe

door de wind

de regen

 aanraken kan


monument voor onze liefde

al dacht verdween je onverwachts

ik mocht niets weten

het was een verrassing

ik wachtte geduldig elke dag

jij kwam stralend aangelopen 

nam mij een aan je hand

ik zag een stapel stenen

die jij had gemaakt

voor elk jaar had je

een stapel gestapeld

tien in totaal

samen hebben we gekeken

naar die tien stapels 

van elk twaalf stenen op elkaar

in stil stromend water

stonden ze daar

ik kreeg tranen in mijn ogen

want ons leven samen stond daar


golven van verlangen

stille tranen

die langzaam

de grond aanraken

daar waar

onze achtergelaten

voetsporen van ons samen

nu in hun enkelvoud

verder gaan

de tweedeling

die nu is ontstaan

door het tussen

jou te moeten laten gaan

naar daar waar

ik nu even

alleen verder moet gaan


ik zat te wachten

het gevecht  

geleverd tegen het onrecht

van de macht

ik was totaal verdwenen

in het gevecht

jou te moeten verliezen

aan de eindeloze nacht

was te veel om te dragen

omdat ik wist

dat ik je nooit meer zag

toen na nachten waken

ineens jouw ogen 

die mijn blik ving

je zei alleen

ik wist dat jij zou wachten

tot ik weer bij jou kan zijn


zijn glazen vleugels opgenomen

de nacht verdween langzaam

hij pakte zijn glazen vleugels

om dichterbij mij te zijn

over afstand en tijd

kwam hij er aan

kuste me voorzichtig

raakte teder mijn hart aan

leefde in mijn leven

zoals alleen hij dat kan

stil verbonden

door de tijd

dat ons samen verbond

eindeloze dagen van geluk

eindeloze nachten van samen zijn

telkens weer weten

dat het niet

voor altijd kon zijn

Hits: 57